Së fundmi, shumë njerëz po përballen me problemin Muhamedan. Nuk është asgjë e re. Njerëzit kanë sulmuar Muhamedin për 1300 vite, disa për arsye të besimeve dhe të tjerët për shkak të bindjeve të tyre politike. Ai gjatë viteve të jetës ka qenë sulmuar madje edhe nga vetë familja e tij për shkak të pikëpamjeve progresive; në mesjetë ai është sulmuar nga autorët si Dante dhe Martin Luther, dhe së fundmi të gjithë ne kemi lexuar titujt rreth polemikave famëkeqe të karikaturave daneze ku një gazetë daneze, në përgjigje të aktit terrorist të kryer në emër të Islamit, publikoi disa karikatura të profetit të Islamit, të cilat nga shumë persona u konsideruan blasfemike dhe islamofobe.

 

Para se të merremi me mënyrën si myslimanët vetë e kujtojnë, nderojnë dhe diskutojnë rreth kujtimit të Muhamedit, duhet të merremi me këto shumë sulme të jashtme, të cilat janë të rëndësishme jo vetëm për atë çfarë shfaqin në lidhje me aftësinë e jo myslimaneve për të kuptuar rëndësinë e një prej liderëve në historinë e njerëzimit, por gjithashtu sepse myslimanët sot janë jashtëzakonisht të shqetësuar, madje edhe të ofenduar në lidhje me çfarë të tjerët thonë rreth Profetit të tyre. Me pak fjalë, çfarë thuhet për Muhamedin na ndikon të gjithëve, pavarësisht besimit.

 

Është bërë e zakonshme të pranojmë që ne jetojmë në një botë të ndërlidhur. Pra, nuk janë vetëm mallrat (rrobat që mbajmë mbi kurriz, vaji, makinat) dhe njerëzit (emigrantët, refugjatët) dhe idetë (të drejtat e njeriut, demokracia) që qarkullojnë lirisht në mbarë botën; por gjithashtu janë edhe këndvështrimet fetare, ndjenjat dhe paragjykimet e qenieve njerëzore që gjithnjë e më shumë po përballemi me to.

 

Kjo lidhet veçanërisht me çështjen e Muhamedit, ndoshta me më pak të njohurin dhe më të keqkuptuarin e të gjithë themeluesve të feve të mëdha botërore.

 

Realiteti gjeopolitikal i botës tonë nënkupton që shumë vende me shumicë myslimane (Iraku, Afganistani, Irani, Arabia Saudite dhe Pakistani, madje edhe Palestina/Izraeli për shkak të traumës së vazhdueshme) dominojnë lajmet ndërkombëtare, gjë kjo që ka rezultuar në një interes deri tani të paparë rreth islamit në mesin e shumë njerëzve. Ky interesim është madje më shumë personal për disa:

 

Vetëm në ShBA rreth 6 milionë amerikanë kanë përqafuar besimin islam, afërsisht të njëjtin numër e përbëjnë edhe hebrenjtë amerikanë ose të krishterët ortodoksë amerikanë. Ndoshta një numër i njëjtë amerikanësh kanë pjesëtarë të familjes së tyre myslimanë. Një kujtim prekës ka qenë fjalimi i Barak Obamës në vitin 2009 në Turqi, ku ai deklaroi:

 

" Shtetet e Bashkuara janë pasuruar nga amerikanët myslimanë. Shumë amerikanë të tjerë kanë mysliman në familjet e tyre, ose kanë jetuar në vende me shumicë myslimane - e di ngaqë unë jam një prej tyre".

 

 

 Në të gjithë komunitetin mbarë botëror, rreth 1.3 bilion janë myslimanë. Nëse ne e konsiderojmë veten qytetarë të një planeti të përbashkët, është thjesht pjesë e të qënurit qytetar i edukuar të kesh dije të saktë në lidhje me besimin e islamit.

 

Muhamedi qëndron në qendër të këtij besimi dhe nuk ekziston asnjë mënyrë tjetër për tu njohur me islamin pa i hedhur një vështrim të gjatë, të vështirë dhe të ngushtë këtij personaliteti, i cili është mjaft i dashur për myslimanët dhe shpesh i poshtëruar nga disa jo myslimanë.

 

Sot, shumë nga deklaratat mizorisht ofensive dhe polemike kundër Profetit Muhamed vijnë nga disa udhëheqës të krishterë të cilët besojnë se me uljen poshtë të besimit të qenieve të tjera, ndërtojnë besimin e komunitetit të tyre.

 

Një udhëheqës i lartë i krishtere, Pat Robertson, u shfaq në Fox News në 18 shtator të 2002 për të deklaruar se Profeti Muhamed ishte një fanatik absolut me sy të egër.

 

Ai ishte hajdut dhe bandit...D.m.th, ky Muhamedi ishte "vrarës". Robertsoni madje e quajti islamin "mashtrim madhështor", të keq" dhe "djallëzor". 

 

Një udhëheqës i lartë i krishtere, Pat Robertson, u shfaq në Fox News në 18 shtator të 2002 për të deklaruar se Profeti Muhamed "ishte një fanatik absolut me sy të egër. Ai ishte hajdut dhe bandit...D.m.th, ky Muhamedi ishte vrarës". Robertsoni madje e quajti islamin "mashtrim madhështor", "të keq" dhe "djallëzor".

 

 

 

Një tjetër lider i krishtere, Jerry Falwell, madje ka përdorur edhe kodin 11/9 për të mishëruar të gjithë djallëzitë në referencën e Profetit Muhamed gjatë një interviste 60 minutëshe, duke e cilësuar Profetin "terrorist".

 

Mund të përmendim edhe shembuj të shumtë të tjerë, por këto shembuj mjaftojnë për të treguar ku qëndron çështja. Këta udhëheqës të krishterë nuk janë figura anësore.

 

Ata bëjnë deklarata të tilla në organet e profilit të lartë dhe më të ndjekura mediatike. Nëse do ishim përballur me personalitetet myslimane duke bërë deklarata të tilla kundër të krishterëve apo duke etiketuar të gjithë hebrenjtë si djaj, atëherë do të ekzistonte një zemërim ndërkombëtar duke kërkuar largimin e menjëhershëm të këtyre personaliteteve. Po kështu, mund të parashikohej protestë e shpejtë nëse Falwell apo Robertson do kishin etiketuar hebrenjtë si djallëzor apo satanik. 

 

 Por, kur bëhen deklaratat për islamin apo Muhamedin, sjellja është ndryshe. Në rastin më të mirë, kur këta udhëheqës të krishterë e quajnë Muhamedin terrorist apo anti - Krisht, shikohen sikundër po ushtrojnë të drejtat e "lirinë e fjalës",jo sikurse po shprehin fjalë urrejtëse.

 

Në rastin më të keq, ka ndoshta një dyshim ngacmues mes disa dëgjuesish se këto deklarata konsistojnë në një të vërtetë. Në fillimet e dekadës së parë të shekullit 21, duket e pamohueshme që të paktën disa të krishterë (si dhe disa kampionë të hegjemonisë perëndimore) kanë një problem Muhamedan - dhe kështu kanëproblem islamin.

 

Arsyeja për këtë problem nuk është e vështirë të kuptohet. Me përjashtim të fanatikëve më të mëdhenj, shumica e të krishterëve sot, duke përfshirë autoritetet katolike dhe protestante, kanë arritur të kuptojnë se myslimanët, hebrenjtë dhe të krishterët të gjithë adhurojnë të njëjtin Zot dhe të gjithë besojnë në idenë e shpalljes, shpëtimit, të drejtat etike dhe llogaridhënien. Për disa të krishterë, gjithsesi, ideja sesi Zoti është lidhur me njerëzimin pas Krishtit mbetet një enigmë.

 

Muhamedi mbetet për këta të krishterë, pavarësisht jo për të gjithë, një sfidë teologjike. Në sulmin kundër Muhamedit, ata kërkojnë të konfirmojnë lidhjen speciale që besojnë se Zoti ka ndërtuar me njerëzimin nëpërmjet Krishtit. Kështu, kjo forcë ka ndaluar ata të mund të shohin Muhamedin në dritën e historisë dhe besimit dhe në këtë mënyrë të kuptojnë islamin në bazë të meritës së vet.

 

  Ne vazhdojmë të flasim për të kaluarën në lidhje me Muhamedin, dhe kjo besohet të ketë rezultuar në një mospajtim njohës. Provojeni këtë, herës tjetër kur të jeni në një librari: hidhini një vështrim librave rreth islamit dhe shikoni të gjitha volumet rreth Profetit Muhamed.

 

Edhe një vështrim i përciptë tregon se debati ynë publik rreth Profetit Muhamed duket se vuan nga një ndarje personalitetesh: Në njërën anë, ne shikojmë libra nga myslimanët e devotshëm (si dhe jo myslimanët simpatizantë) që pretendojnë se Muhamedi është njëri nga mësuesit më të mirë të njerëzimit si dhe njëri nga profetët më hyjnorë të dërguar nga Zoti. 

 

 

Nga ana tjetër, shikojmë tituj tëtjerë që premtojnë se do ti ofrojnë lexuesit "të vërtetën rreth Muhamedit", por në fakt janë të mbushur me një mori pasaktësish, paragjykimesh dhe gënjeshtra të panumërta. Këta tituj e prezantojnë islamin ose si një polemikë djallëzore të dizajnuar për të tallur fenë e krishterë ose si një ideologji agresive me qëllim dominim botëror ose shkatërrimin. Shumica e këtyre librave janë të shkruar nga autor të cilët nuk kanë asnjë specializim në islam, asnjë njohje me historinë islame si dhe asnjë zotërim të gjuhëve të domosdoshme për të arritur një kuptim të tillë, si p.sh. arabik apo persisht.

 

Kështu, shumica e tyre duken mjerisht të pavetëdijshëm përsa i përket aspekteve problematike të historisë hebraike apo të krishterë, pa folur rreth racizmit apo sëmundjeve të tjera të shoqërisë perëndimore. Megjithatë, mungesa e kualifikimeve, nuk i ka penguar këta autorë të angazhohen në kritikat e ashpra kundrejt Muhamedit dhe islamit.

 

Në një ekran të pikëlluar, ne madje jemi dëshmitarë të riciklimit të shumë klisheve të rëndomta dhe ofendimeve që një apo dy shekuj më parë i janë drejtuar hebrenjve e ndërsa tani po u drejtohen myslimanëve. Në veçanti, në disa mënyra të njëjta ku hebrenjtë janë pyetur në lidhje me "besnikërinë" e tyre ndaj Evropës njësoj si besnikërinë ndaj fesë hebraike, shumica e tyre shikojnë myslimanët me një dyshim të madh dhe pyesin apo vënë në dyshim besnikërinë e tyre si qytetarë.

 

Myslimanët janë bërë  objekt i një versioni të ri antisemitizmi. Njëri nga aspektet më të hidhura dhe ironike të këtij antisemitizmi të ri është se të paktën disa nga këto sulme janë duke u udhëhequr nga çifutët kryesisht laike, shqetësim i fundit i të cilëve është ruajtja e statusit të tanishëm të shtetit të Izraelit, me të gjithë politikat e tij thellësisht problematike kundrejt popullsisë vendase palestineze atje.

 

 

Një shembull i vogël edhe pse me ndikim, do të ishte ai i lëvizjes më të madhe të diskredituar neokonservative, e cila i ka dhënë mbështetje ideologjike regjimit të George W. Bush. Pjesa më e madhe e ideologjisë neokonservatore përfshinte mbështetjen e njëhershme të mbrojtjes muskulore të Izraelit si dhe demonizimin e islamit.

 

Të çudit fakti se shumica e fëmijëve dhe nipërve të hebrenjve, të cilët kanë qenë vetë objektiv i antisemitizmit, do të angazhohen tashmë drejtpërdrejtë në përhapjen e një variacioni të të njëjtit helm të antisemitizmit kundër pjesëtarëve të tjerë të familjes së njerëzimit, kryesisht bijve të tjerë të Ibrahimit. Një nga përfundimet që mund të arrijmë është se shpesh paragjykimet ndaj islamit nuk janë sëmundja aktuale. Ato janë simptomë e një hidhërimi më të thellë- paragjykimit dhe racizmit.

 

 Kështu, fyerja e Muhamedit nuk konsiston në një fenomen të ri. Dekadat e fundit të shekullit të njëzet dhe fillimet e shekullit njëzet e një kanë parë të dyja vazhdimin e polemikave të vjetra kundër Muhamedit si dhe shpërndarjen e atyre të rejave.

 

Një mijë vite më parë, polemikat kanë qenë rreth dhunës, seksit dhe herezisë. Sot, polemikat janë kryesisht në lidhje me dhunën, seksin dhe herezinë. Askush nuk mund të ndihmojë, por mund të pyes veten se sa jo origjinale kanë qenë këto polemika gjatë mijëvjeçarit të fundit. Nëse çështja nuk do të ishte aq ofensive, ndoshta dikush mund të bënte shaka që gjatë një mijë viteve do të mund të kishte dal ndonjë polemikë e re!

 

Në këtë vëllim, do të merremi kryesisht me kontekstin e jetës së Muhamedit si dhe betejat e tij. Do të trajtojmë jetën e tij martesore, të cilën islamofobët dhe polemizuesit shpesh e karakterizojnë atë si hedonist dhe të zvetënuar.

 

Gjithashtu do të shqyrtojmë marrëdhëniet mes islamit dhe feve të tjera, vështirësitë që të krishterët kanë pasur në pranimin e sundimit hyjnor pas Krishtit, si dhe mënyrën se si myslimanët janë marrë me shpalljet hyjnore të mëparshme.

 

Të gjitha këto janë tema mjaft të rëndësishme që meritojnë të trajtohen gjerë e gjatë si dhe me një saktësi dhe rigorozitet skolastik. Në këtë vëllim do të përpiqemi që të diskutojmë së bashku tematikat e njëjta.