Një nga mënyrat më të prekshme për të zbuluar vazhdimësinë e Muhamedit dhe traditës biblike është nëpërmjet përkujtimeve të ndryshme të tregimeve të jetës së Muhamedit (Sira) në traditën islamike. Përgjatë shekujve, kanë ekzistuar versione të ndryshme rreth jetës së tij, të cilat shpesh përpiqen të tregojnë historitë e Muhamedit nëpërmjet epikës.

 

Si të gjithë epikat, ata janë të ndërthurura me drama dhe konflikte; këto tregime i kushtojnë një rëndësi të madhe konflikteve të Muhamedit me mekasit si dhe luftërave mes tyre në Badr, Uhuh dhe Khandaq. Më e para dhe ndoshta më autoritarja e këtyre veprave, pra "Jeta e Muhamedit‖, është Sirat Rasul Allah ("Jeta e të dërguarit të Zotit"), e shkruar nga Ibn Ishaq (d. 767) e cila po mbijeton sot falë botimit të Ibn Hisham (d.883). 

 

Thënë ndryshe, biografia e plotë e Muhamedit që i referohemi sot, i përket jo më shumë se 150 viteve pas jetës së vetë Profetit. Sirat Rasul Allah aktualisht është botuar në shumë gjuhë të ndryshme, pavarësisht se autorët myslimanë modern vazhdojnë të shkruajnë më shumë tregime bashkëkohore rreth jetës së Muhamedit.

 

Kështu, e para Sirat Rasul Allah jo vetëm mbulon jetën e Muhamedit, por gjithashtu tenton të paraqesë përfshirjen e Zotit në jetën e njeriut që nga krijimi nëpërmjet profetëve biblike e deri tek Muhamedi. Gjysma e parë e librit fillon me historinë e krijimit dhe vazhdon më tej me historinë e njohur biblike. Libri i kushton një kapitull profetëve më të rëndësishëm:

 

Nuhut, Ibrahimit, Lutit, Jusufit, Musait, Hezkielit, Davudit, Sulejmanit, Ezras, Isait etj.

 

Ndërsa disa kapituj të vegjël i kushtohen profetëve të tjerë. Gjysma tjetër e librit është biografia e Muhamedit. Kështu, struktura është mjaft e ngjashme me atë të Biblës së Krishterë, ku në Dhiatën e Re, tregimet e Jezu Krishtit dhe komunitetit të hershëm vijnë pas Dhiatës së Vjetër, e cila i trajton profetët nga krijimi deri tek parashikim i arritjes së Jezusit.

 

Thënë ndryshe, për biografistin e parë dhe më të rëndësishëm të Muhamedit, nuk ka asnjë ndarje të mprehtë mes tregimit të Muhamedit dhe profetëve biblikë të mëparshëm. Historia e Muhamedit vazhdoi edhe pse arriti kulmin në momentin e shpalljes.

 

Me kalimin e kohës, vëllimi i parë i librit u kufizua mjaft, derisa gjatë fundit të shekullit të njëzet duhej të kompletohej sërish. Ky kufizim i mëvonshëm është tregues i vullnetit të traditës së mëvonshme islamike për të parashtruar një ndarje të mprehtë mes revolucionit Muhamedan dhe shpalljeve profetike të mëparshme. 

 

Përgjatë shekujve, janë prodhuar shumë vëllime të njëjta si Sirat Rasul Allah që paraqesin profetësinë e Muhamedit në një kontekst më të gjerë biblik. Një shembull i mirë është punimi i Kisa‘it i cili vdiq rreth 1200. Ai shkroi një vëllim të titulluar Qisas al-anbiya‘(Tregimet e Profetëve). Ky vëllim fillon me krijimin (fronin e Zotit, tokën dhe qiejt) para se të nis me historinë e krijimit të Ademit dhe Havasë; dëbimi nga Parajsa; anija e Nuhut; migrimi i Ibrahimit; fëmijët e Ibrahimit, Isaku dhe Ismaili; Jusufi në Egjipt; vuajtjet e Ejubit; Musai dhe Haruni; Jushe, Sulejmani,Davudi dhe Isai.

 

Me fjalë të tjera, lexuesit myslimanë të këtyre teksteve - të cilët në përgjithësi nuk u referohen më teksteve biblike- kanë parë këto figura profetike biblike si pjesë e universit të tyre dhe lexuar prejardhjen e tyre spirituale duke përfshirë profetët e njohur biblikë para Profetit. Secili kapitull bazohet në ajetet në Kur‘an, ku në mënyrë specifike përmend secilin profet dhe shtjellon tregimet e shkurtra Kur‘anike për të formuar kështu tregimin e plotë.

 

Vëllimet si Tregimet e Profetëve nga Kisa‘i u gërshetuan me një traditë të lavdishme veprash artistike. Artistët në oborret mbretërore filluan të dizajnonin këto shkrime të pasura duke pikturuar tregimet e profetëve. P.sh. shikoni këto dy piktura të paraqitura më poshtë nga një version i ilustruar i Qisas al-anbiya‘. Imazhi i parë paraqet Ibrahimin që sakrifikon djalin e tij Ismailin.

 

 Historia e sakrificës së Ibrahimit, në qendër të vëmendjes për traditën hebraike dhe atë të krishterë, është e një rëndësie të madhe edhe në islam. Konturet themelore të tregimit kur‘anor janë mjaft të ngjashme me atë biblikë, edhe pse djali, mjaft i rritur për të dhënë pëlqimin e tij, konsiderohet të jetë një pjesëmarrës i gatshëm në episod.

 

Burimet myslimane nuk pajtohen se cili djalë i Ibrahimit, Isaku apo Ismaili ishte për tu sakrifikuar. Disa ndjekin traditën hebraike në përcaktimin e Isakut, ndërkohë që shumica e kësaj tradite besojnë se meqë Ismaili ishte më i madh se Isaku, ai ishte ―djali i vetëm‖ i Ibrahimit, kështu që Zoti i kërkon Ibrahimit të sakrifikojë atë. Të dy burimet përputhen me tregimet biblike dhe dallimet mes tyre janë karakteristikë e marrëdhënieve të traditës islame me shpalljet e mëparshme.

 

Megjithatë rrëfenjat e këtyre tregimeve u bënë pjesë e rrjetit të gjerë të tregimtarëve në shoqërinë myslimane duke formuar kështu bazat e njohurive të shumicës së njerëzve me historinë profetike. Thënë ndryshe, shumica e myslimanëve mësonin gojarisht historinë e tyre të shenjtë nëpërmjet historive fantastike që qarkullonin gojë më gojë dhe shpesh të treguara nga mjeshtër të rrëfimit të tregimeve në kafene dhe kontekste të ngjashme.

 

 Si ishin plotësuar këto rrëfime nga referencat shpesh të shkurtra Kur‘anore? Padyshim, dijetarët myslimanë që pasuan këtë traditë duhej të mbështeteshin në materialin e shumtë hebre dhe të krishterë për të formuluar kështu rrëfimet rreth botës para Muhamedit. Sipas dijetarëve, këto kanë përfshirë veprat hebraike si Midrash Rabbah dhe veprat sirianë të tilla si Libri i Thesareve të Shpellës, pjesa më e madhe e të cilëve nuk ekzistojnë më. 

 

Duhet të kemi parasysh se kjo është në kohën kur pjesa më e madhe e Lindjes së Afërt të lashtë ishte dëshmitare e konvertimin gradual dhe progresiv nga krishterimi dhe hebraizmi në islam. Siç ndodh shpesh, të konvertuarit nuk braktisnin traditat e tyre, por thjesht miratonin apo asimiloninçfarëdo nuk përputhej me besimin e tyre. Ky material i pasur çifutë dhe i krishterë shpesh referohet në burimet islamike si Israi‘iliyat (literatura izraelit), dija e Bijve të Izraelit.

 

Sot Israi‘ilijat është në qendër të një diskutimi kompleks mes myslimanëve modernë. Disa myslimanë argumentojnë se këto zanafilla janë ende një dëshmi tjetër e vazhdimësisë së ndërlikuar dhe organike ndërmjet hebrenjve, të krishterëve dhe traditës islame ndër mijëvjeçarë. Shumë kohë para Kryqëzatave dhe kolonializmit modern, këto tradita janë përzierë. Të tjerët janë përpjekur të argumentojnë në bazë të "pastërtisë" se tradita islame mund dhe duhet të spastrohet nga interpretimet të cilat nuk i kanë bazat në Kur‘an dhe në traditat e Profetit.

 

Diskutimi nuk mbaron gjithmonë në një ndarje konservativo-liberale konvencionale. Për shembull, shumë myslimanë feministë janë kundër interpretimit të Havasë të dalë nga "brinja e shtrembëruar" e Ademit me arsyetimin se vetë Kur‘ani nuk e përmend këtë. Megjithatë, pavarësisht burimit të këtyre traditave anti feministë, në kohën e Kisa‘it (autorit të Tregimeve të Profetëve), nocioni i Havasë së krijuar nga brinja e shtrembër e Ademit ishte thurur në të kuptuarit e shumë myslimanëve dhe madje i është atribuuar edhe vetë Profetit.

 

Këto lloje të miteve shpesh të krijimit patriarkal qëndrojnë në kontrast të plotë me modelin e krijimit të barabartë të femrës dhe mashkullit në Kur‘an. Në shkrimet islamike, të dy gruaja dhe burri thuhet të jenë krijuar nga shpirti i njëjtë (nafsin vahidatin, në Kur‘an 4:1), ku, sa për kujtesë, gramatikisht është përshkruar si të qenit femëror. Për më tepër, sipas shpjegimeve të Kur‘anit, "rënia" nuk i përket vetëm Havasë: Të dy Ademi dhe Havaja përshkruhen të kenë rënë pre e shejtanit dhe të dy kanë qenë përgjegjës dhe kështu janë dëbuar nga parajsa. Debatet e myslimanëve modernë rreth ajeteve të këtij lloji nuk lidhjen thjesht me normat gjinore. Ata gjithashtu janë pjesë përbërëse e mënyrës sesi myslimanët negociojnë apo kundërshtojnë fatin e tyre spiritual, që mbeten gjithashtu të endura- madje edhe të ngatërruara dhe të ndryshme nga trashëgimia biblike.