Madje edhe detajet më të vogla të ngjitjes së Muhamedit (s.a.s) do të imitohen nga këto Bijtë e Momentit të cilët ndoqën rrugën e mirësisë së Muhamedit (s.a.s). Njëri ndër detajet e fundit të ngjitjes së Muhamedit (s.a.s) të përmendur në Kur‘an është se “Shikimi i tij as nuk u lëkund e as nuk u tremb. Me të vërtetë ai pa disa nga shenjat më të mëdha të Zotit të vet” (Kur‘an 53:17 18). Këtu Muhamedi zbulohet si një qenie e pjekur spirituale, sytë e zemrës së të cilit mund të shikojnë Zotin dhe kthehen tutje e as nuk hutohen nga mrekullia e momentit. Ashtu sic myslimanët përgjatë shekujve kanë imituar Muhamedin (s.a.s) në jetët e tyre spirituale, kjo cilësi është një që ata janë përpjekur ta kopjojnë dhe ta përsërisin. Që kur Muhamedi u ngjit në parajsë, një grup i zgjedhur i qenieve të shenjta, që njihen në traditën islame si miqtë e Zotit (Aulija), kanë pasur gjithashtu përvoja spirituale të ngjitjes. Një ndër miqtë e hershëm të Zotit, fama e të cilit ka udhëtuar përmes shekujve ishte Bajazid (Ebu Jazid) Bistami, mistiku mysliman i shekullit të nëntë nga Persia. Bajazidi ishte ndër të parët që formuloi eksperiencën e tij spirituale të ngjitjes pas Muhamedit (s.a.s) dhe përshkroi historinë e tij si një ndër historitë e asgjësimit të vetë-egos së vet në Zot, me qëndrueshmërinë e vetëm të asaj që është Zoti. Duke përsëritur kozmologjinë e përbashkët të kohës së tij, Bajazidi përshkruan të jetë ngjitur mes shtatë shtresave të parajsës. Në çdo shtresë të parajsës, ai takohet me një profet apo figurë engjëllore të ndryshme në kozmosin islam të populluar spiritualisht. Secili jashtëzakonisht i bukur, këta engjëj i ofrojnë mikut të Zotit (uali) "dhurata të çdo lloji" dhe "sundim mbi çdo parajsë." Dhe kështu duke ndjekur gjurmët e Muhamedit (s.a.s), Bajazidi mohon këto oferta duke thënë: "o i dashuri im, synimi im është tjetër nga çka ju po më tregoni mua." Bajazidi ngjitet ashtu siç u ngjit Muhamedi, në gjurmët e Profetit, derisa ai arrin tek Zoti, i cili i drejtohet atij, ashtu siç i ishte drejtuar Muhamedit (s.a.s):

Pranë meje, pranë meje!

O i zgjedhuri im,

Afrohu pranë meje, 

Dhe vështro fushat e madhështisë sime dhe sferat e shkëlqimit tim

Ulu mbi qilimin e shenjtërisë sime...

Ti je i zgjedhuri im, I dashuri im...

Madje edhe përgjigja e Bajazidit është e njëjtë me atë të Muhamedit (s.a.s): "kur dëgjova atë, më dukej sikur po shkihesha i tëri. Atëherë, ai më dha një pije nga burimi i mëshirës me kupën e intimitetit."

Duke pohuar lidhjen me Profetin, në frazën e fundit Bajazidi është pritur nga shpirti i çdo profeti, në veçanti nga ai i Muhamedit (s.a.s), i cili e pret atë, e mirëpret dhe e bekon të shenjtin i cili ka ndjekur hap pas hapi gjurmët e tij për të arritur Allahun. Ky është një ndër aspektet unike të spiritualitetit islamik: një kombinim i ftesës për të ndjekur gjurmët e Muhamedit (s.a.s) me domosdoshmërinë e ngjitjes për të takuar direkt Zotin. Në mënyrë paradoksale, ndjekja e gjurmëve të Muhamedit (s.a.s) është ajo që mund të çojë secilin të ketë një takim të menjëhershëm dhe të pa ndërmjetësuar me hyjnoren.

 Le të kthehemi për herë të fundit tek vetë narrativa e Muhamedit (s.a.s), siç është treguar në biografitë e mëvonshme. Disa flasin për një bisedë mes Zotit dhe Muhamedit (s.a.s) rreth "gradave "dhe "përsosmërisë‖ spirituale. Zoti zbulon se grada e zhvillimit spiritual të secilit është një reflektim sipas mënyrës sesi kryen ritet fetare, si namazin dhe abdesin, edhe në kohë të vështirësive. Në artikulimin e plotë të traditës islamike, dimensionet ligjore dhe spirituale gjithnjë ekzistojnë krah për krah, si dy flatra të krijesës engjëllore që shoqëroi Profetin në praninë e Zotit. Ritet fetare nuk karakterizohen si akte të pavëmendshme dhe të përsëritura, siç kanë pohuar kritikët modernë të fesë, por më tepër si vetë substanca dhe struktura që kërkon një rrugë spirituale.

Përsa i përket "përsosmërisë" që Zoti i zbulon Muhamedit (s.a.s), ka te bëjë më tepër me aktet e rëndësishme shoqërore të tilla si të ushqyerit e të uriturit dhe përhapja e paqes. Madje edhe në momentet madhështore të eksperiencës më të madhe mistike, shqetësimi për drejtësinë sociale nuk zhduket asnjëherë. Vargjet përfundimtare të narratives së Miraxhit vendosin Muhamedin (s.a.s) në kontekstin e zinxhirit profetik të lajmëtarëve dhe tregojnë hollësisht begatitë që Zoti do t‘i dhurojë komunitetit të Muhamedit (s.a.s):

Asnjëherë nuk kam dëgjuar gjë më të ëmbël ose më të këndshme se tingulli melodioz i zërit të Tij. Aq e mrekullueshme ishte ëmbëlsia e zërit të Tij melodioz, saqë më dha zemër dhe kështu i fola Atij për nevojën time: “O Zot, Ti e zgjodhe Ibrahimin për mik, I fole Musait drejtpërdrejt, E ngrite Idrizin në pozitë të lartë, I dhe Sulejmanit një mbretëri, që askush pas tij nuk të mund ta arrijë dhe Davudit i dhe Psalmet.

Çfarë ka atëherë për mua, o Zot?” Ai u përgjigj: “O Muhammed, Unë të zgjedh ty për mik siç zgjodha Ibrahimin. Po flas me ty ballë për ballë siç i fola Musait. Po të jap Fatihanë [suren e parë të Kur‟anit] dhe vargjet përmbyllëse të el-Bekaresë [Kur‟an 2:284-286], të cilat janë të dyja prej thesareve të Arshit Tim dhe të cilat nuk ia kam dhënë asnjë profeti para teje. Po të dërgoj ty si profet për njerëzit e bardhë të tokës dhe njerëzit e zinj dhe njerëzit e kuq, për xhinnët dhe njerëzit në të, ndonëse përpara teje nuk kam dërguar kurrë ndonjë profet për të gjithë ata.” Pas premtimit të suksesit të komunitetit të Muhamedit (s.a.s) në Tokë, Zoti dërgon poshtë një premtim për të lartësuar famën e Muhamedit (s.a.s), " deri në atë shkallë sa të ta bashkoj me emrin Tim, kështu që asnjë prej rregullave të fesë Sime nuk do të përmendet kurrë pa u përmendur edhe ti me Mua."

Dhe kështu ka mbetur i bashkuar emri i Muhamedit (s.a.s) me emrin e Allahut për 1400 vite. Myslimanët në shumicën e nderimeve që i japin profetit, e lidhin emrin e tij me emrin e Allahut: Muhamedi është i Dërguari i Allahut (Rasul Allah), Profeti i Zotit (Nabi Allah), i Dashuri i Allahut (Habib Allah), shërbëtori i Zotit (‗Abd Allah), ndërmjetësuesi para Allahut (Shafi‟ Allah) dhe kështu me radhë. Myslimanët shpesh përshkruhen si pranues të Shahadatayn- dy dëshmive, dy shahadas- që dëshmojnë se nuk ka Zot tjetër përveç Allahut Një dhe se Muhamedi është i dërguari i Zotit. Me fjalë të tjera, islami nuk lidhet vetëm me ekzistencën e Zotit absolut (la ilaha illah Allah), por gjithashtu ka të bëjë edhe me faktin që ky Zot lidhet me njerëzimin përmes dërgimit të profetëve (Muhammadun Rasul Allah). Ashtu siç deklarata la ilaha illah Allah është shumë më tepër se një monoteizëm i thjeshtë; duke iu referuar edhe Teuhidit (njëshmërisë, unitetit) në të gjitha ngjyresat e saj teologjike dhe mistike, ideja e Muhammadun Rasul Allah përfshin të gjithë mënyrat në të cilat Muhamedi, si mishërimi i njeriut të përkryer, vetë është i lidhur me Allahun dhe nga ana tjetër lidh njerëzimin me Allahun.