Pothuajse çdo pjesë e tregimit ka qenë subjekt i analizave dhe saktësive të mëtejshme përgjatë viteve. Sa shumë iu afrua Muhamedi Zotit/Xhebrailit? Sipas narrativës, sa gjatësia e dy harqeve (kab kausajn), ose edhe më afër (eu adna). Komentet e para pas shpalljes së ajeteve meditonin rreth kuptimit të ―gjatësisë së dy harqeve.‖ Ata që janë më të prirë teologjikisht dhe që duan të mbajnë Zotin dhe njerëzimin sa gjatësia e krahut larg njëri- tjetrit e interpretojnë këtë frazë sa dy herë distanca që një hark mund të gjuajë shigjetën- afërsisht, sa gjatësia e një fushe futbolli. Disa shprehen se gjatësia e dy harqeve është disa metra. Ndërsa të tjerët, pak më ndryshe, imagjinojnë një hark, litari i të cilit është tendosur- ku distanca mes dy fundeve të harkut është disa inç larg. Ajo që ka rëndësi në fund, padyshim, nuk është distanca aktuale që kjo frazë tenton të shprehë, por përfshirja e njeriut në imagjinatën për shtimin e niveleve të intimitetit mes njeriut dhe Zotit.

Pasi librat janë shkruar duke medituar mbi këtë pyetje, pasi fjalët janë shteruar- siç e thotë edhe Kur‘ani, nëse oqeanet do të ishin bojë dhe pemët penë, lavdërimi i Zotit tonë nuk do të shteronte kurrë- në një frazë të shkurtër, Kur‘ani thekson në të njëjtën kohë kufizimin e gjuhës dhe fton për të ëndërruar më shumë: "ose më afër." Zoti-apo Xhebraili- u afrua sa gjatësia e dy harqeve (sido që është kuptuar)- apo edhe më afër. Kjo është ajo çfarë literatura ka të ngjashme me shkrimet e shenjta, me Dosjet-X dhe me Hitchcockun: fuqia e sugjerimit. Kur‘ani në mënyrë të përsëritur paralajmëron njerëzimin rreth supozimit të pabazë (zann) kur i atribuon Zotit pavërtetësinë. Ekziston ende një tjetër lloj i imagjinatës që tradita e identifikon atë si ngazëlluese (khayal), dhe si atë që mund të çojë njerëzimin më afër Zotit. 

Ajetet e tjera të kësaj sureje kur‘anore deklarojnë: "Atë (Xhebrailin) e ka parë edhe herën tjetër. (E ka parë) tek Sidretul Munteha. Që pranë saj është xhennetul Me'va (kopsht strehimi i...) Atëherë kur Sidrën e mbuloi çka e mbuloi. Shikimi (i Muhammedit) as nuk lakoi e as nuk tejkaloi. Ai (Muhammedi) vërtet, pa disa nga shenjat më të mëdha të Zotit të vet.” (Kur‘an 53:13-18)

Këtu sërish misteri i ngjarjes vazhdon: Muhamedi nuk shikon me sytë e tij, por me zemër (fu‟ad). Zemra për të cilën flitet këtu nuk është vetëm muskuli i trazuar në kraharor, por vetë froni i shpirtit të Zotit. A nuk ishte Zoti Ai që i shpalli Muhamedit (s.a.s) në një komunikim privat se ―qiejt dhe toka nuk më mbajnë mua, por zemra e shërbëtorit tim besnik‖ më mban? Ndër të gjitha organet e njeriut, zemra është organi më i përshtatshëm për të mbajtur hyjnoren. Kur krijoi njerëzimin, Zoti fryu diçka të shpirtit hyjnor në njerëzim. Ashtu siç Kur‘ani deklaron në një ndër ato ajetet e rralla dhe të mrekullueshme, ku Zoti flet në vetën e parë: Ue nafakhtu fijhi min ruhi. “T‟i kem dhënë nga ana Ime shpirt”. (Kur‘an 38:72)

 Shpirti, vendi i të cilit është gjithnjë zemra, është ai që në njerëzim është nga Zoti, më i afërti me Zotin dhe kështu më i përshtatshmi për të kuptuar dhe për të mbajtur hyjnoren.