Në fund të dyvjeçarit të sundimit të tij si kalif, Ebu Bekri emëroi Omarin si pasues të tij. Për myslimanët suni, Omari kështu, shërbeu si kalifi i dytë. Sipas perspektivës sunite, Omari ishte shok i denjë dhe i devotshëm i Profetit dhe Ebu Bekri po vepronte në kuadër të së drejtës së tij për të ndjekur metodën e përcaktimit që siguronte efikasitetin më të madh në transferimin e pushtetit. Për shiitët, megjithatë, përcaktimi i Omarit paraqet anashkalimin për herë të dytë të mikut më të ngushtë të Muhamedit (s.a.s), Aliut.

 

Nga perspektiva shiite, ngjarja e Ghadir Khumit, kur Profeti deklaroi se kushdo që udhëzuesi i të cilit jam unë, Aliu do të jetë udhëzuesi i tij,‖ shërbeu si përcaktim i Aliut si trashëgimtari i ligjshëm i Muhamedit (s.a.s). Për më tepër, myslimanët shiitë do të kundërshtonin këtë gjë se sipas pikëpamjeve sunite, e tërë premisa e takimit të Beni Sa‘idas do të çonte në emërtimin e Ebu Bekrit ka qenë fillimisht pasi Muhamedi nuk ka lënë asnjë udhëzim specifik në lidhje me atë se kush do të jetë pasuesi i tij.

 

Nëse Muhamedi nuk zgjodhi pasardhësin, atëherë shiitët do të argumentonin sërish, përse atëherë Ebu Bekri mund të bënte diçka të tillë? Shumica e shiitëve e konsideruan zgjedhjen e Ebu Bekrit- aq më tepër zgjedhjen e Omarit- si të paligjshme. Omari kishte personalitetin e një të konvertuari të devotshëm dhe gjaknxehtë. Rrëfimet e jetës së Muhamedit (s.a.s) janë të mbushura me tregimet e të huajve që vinin të takonin Profetin dhe e përqeshnin atë.

 

Omari shpesh zemërohej me të pranishmit dhe kërkonte lejen e Profetit për t‘ua prerë kokën atyre që ofendonin. Muhamedi i kërkonte në mënyrë të butë Omarit të ulej dhe vazhdonte bisedën me durim me personin që sapo e kishte ofenduar. Shpesh, ofenduesi përqafonte fenë islame dhe u bënte pjesë e komunitetit të Muhamedit (s.a.s). Krahas të metës së karakterit të tij që nxehej shpejt, Omari është konsideruar si shpirt i ndershëm, besimi dhe devotshmëria e të cilit ishin të sinqerta. Omari sundoi për dhjetë vite me radhë, ku gjatë kësaj kohe islami në mënyrë të suksesshme u zgjerua deri në Perandorinë Perse dhe Bizantine.

 

Disa ndër punët më të rëndësishme administrative në zhvillimin e perandorisë islamike- të tilla si organizimi i ushtrisë myslimane, përcaktimi i udhëheqjes së guximshme të Khalidit, birit të al- Walid, për të drejtuar ushtrinë si dhe transformimi i komunitetit medinas në një perandori të suksesshme- kanë qenë ndër arritjet e rëndësishme që ndodhën gjatë sundimit të Omarit. Omari nuk konsiderohej si autoriteti fetar sipas ligjit të tij, por kryesisht si Komandanti i Besimtarëve (Amir al-mu‟minin), një titull që shfaqte përgjegjësitë e tij ushtarake dhe politike.

 

Gjatë sundimit të Omarit, Gadishulli Arabik ishte nën sundimin e myslimanëve. Krahas kësaj, qendrat e rëndësishme urbane si Damasku dhe Jerusalemi ishin gjithashtu nën sundimin mysliman. Të gjithë zonat e dominuara nga persianët, Iraku i sotëm, ishin pushtuar gjithashtu. Shumë nga precedentët për pushtimin ushtarak dhe shpërndarjen e mallrave të fituara gjatë luftërave të zgjerimit të kufijve kanë qenë krijuar gjatë sundimit të Omarit nga 630 deri në vitin 644.