Në jetët e personaliteteve fetare, çdo detaj është i destinuar të jetë i shenjtë dhe simbolik. Padyshim që nuk është rastësi që mali të cilin e ngjiti Muhamedi për të medituar quhej Mali i Dritës (Xhabal al-Nur), pasi është drita ajo që na udhëheq drejt ndriçimit të njerëzimit (shiko më poshtë përshkrimet osmane të Muhamedit (s.a.s) duke medituar në Malin e Dritës). Po ashtu e mbushur me simbolika është edhe shpella, e cila përfaqëson hapjen nga brenda. Në traditën greke, shëmbëlltyra e shpellës është e njohur si një nga mësimet e Platonit si nevoja për të parë përtej sferës së hijes dhe për të shikuar gjërat ashtu siç janë në të vërtetë, një mësim që është pothuajse fjalë për fjalë një lutje e Muhamedit (s.a.s):

 

O Zot, më trego gjërat ashtu siç janë në të vërtetë.

 

Në traditën e mëvonshme, shpella do të jetë gjithmonë e lidhur me zemrën, një tjetër hapje shpirtërore ku mund të meditojmë mbi realitetin dhe kërkojmë ndriçimin. Poezia e mistikëve myslimanë si Rumi thotë:

 

 Konsideroje këtë zemër si një shpellë,

Strehë shpirtërore e mikut.

 

Praktika në vazhdim e strehës shpirtërore nuk ka qenë e panjohur për arabët dhe madje para shpalljes së Kur‘anit kanë qenë gjithmonë persona të cilët përqëndrohenin në jetën meditative. Vetë Muhamedi ka deklaruar se filloi të kishte eksperienca të fuqishme spirituale, të cilat i krahason me "thyerjen e dritës së agimit," një ndriçim i brendshëm.3 Me kalimin e kohës, këto eksperienca u bënë më të dashura për Muhamedin (s.a.s). Si rezultat, ai shkonte më shpesh në majë të malit në vendqëndrimin e tij meditues.

 

Ai thotë se kur largohej nga qyteti, dëgjonte qartë këto fjalë:

as-Salamu alajke ja Resul Allah ("Paqja qoftë mbi ty, o i Dërguar i Zotit!"). Muhamedi shikonte në të djathtë dhe në të majtë, por asnjë folës nuk dukej në horizont. Muhamedi u ngjit. Për arabët para islamikë, Ramazani ishte muaji i praktikës i njohur si tahannuth, i tërheqjes shpirtërore.

 

Këtu Muhamedi do të tërhiqej për lutje në privatësi në Malin e Dritës. Si para përgatitje për këtë tërheqje, ai ushqente të varfrit dhe njerëzit në nevojë. Edhe para se të ishte Profet, praktikat spiritualë të Muhamedit (s.a.s) lidhnin meditimet e brendshme me veprimet sociale. Ka qenë pikërisht gjatë një prej tërheqjeve medituese, në vitin 610, kur engjëlli Xhebrail u shfaq në formë të njeriut. Xhebraili iu shfaq Muhamedit (s.a.s) dhe i tha:

 

"Lexo. Muhamedi tha: Unë nuk di të lexoj."

 

Traditat e Muhamedit (s.a.s) tregojnë se engjëlli më mori dhe më shtrëngoi fort në kraharorin e tij derisa nuk mund të duroja më.

 

Xhebraili lëshoi Muhamedin (s.a.s) dhe i tha: Lexo. Përsëri Muhamedi iu përgjigj, "nuk di të lexoj," dhe sërish Xhebraili e shtrëngoi Muhamedin (s.a.s) fort dhe i tha: Lexo. Kësaj here fjalët e revelatës- ajetet e para të Kur‘anit që do shpallej, u shqiptuan lehtë nga Muhamedi:

 

“Lexo me emrin e Zotit tënd, i cili krijoi (çdo gjë). Krijoi njeriun prej një gjaku të ngjizur (në mitrën e nënës). Lexo! Se Zoti yt është më bujari! Ai që e mësoi (njeriun) të shkruajë me pendë.” (Kur‘an 96:1-4)

 

 Muhamedi deklaroi se pas kësaj eksperience, i dukej sikur zemra e tij ishte një pllakë në të cilën gdhendeshin fjalët e Kur‘anit.  Në këtë moment Muhamedi filloi të zbriste nga mali, duke plotësuar kështu orbitën e parë të kësaj lëvizjeje Muhamedane. Tashmë ai e njohu engjëllin Xhebrail, i cili mbushte qiellin nga horizonti në horizont, në një formë kozmike. Xhebraili e përshëndeti Muhamedin (s.a.s) duke i thënë: O Muhamed, ti je i Dërguari i Zotit dhe unë jam Xhebraili.

 

Cili ishte reagimi i Muhamedit (s.a.s) ndaj këtij vizioni të figurës engjëllore dhe kësaj eksperience të mrekullueshme për marrjen e zbulesës për herë të parë? Sipas burimeve të para, Muhamedi-si çdo shpirt i pastër- ishte i emocionuar. Historiani i famshëm i shekullit të dhjetë Tabari, i cili ka mbledhur disa nga shpjegimet më të besueshme të jetës së Profetit, tregon se Muhamedi në fillim u frikësua se mos ishte bërë një nga poetët që zotëronin xhin, të cilët nuk i pëlqente aspak, derisa Xhebraili iu rishfaq atij dhe e siguroi Muhamedin (s.a.s) se në të vërtetë ai ishte marrësi i zbulesës së Zotit nëpërmjet një engjëlli.

 

Siç e kemi parë në kapitullin e mëparshëm, në botën e Muhamedit (s.a.s) besohej se poetët të cilët shqiptonin fjalë të fuqishme rimuese ishin inspiruar nga krijesa super natyrale (xhin). Fjalët e poetëve që zotëronin xhin (maxhnun) kryesisht lavdëronin fiset e tyre. Fjalët e Kur‘anit që rridhnin përmes Muhamedit (s.a.s) ishin gjithashtu të rimuara, por përmbajtja nuk mund të ishte më ndryshe se lavdërimi i fiseve të pushtuesve të xhinit: fjalët e rimuara nuk i përkisnin xhinëve, por Zotit të universit.

 

Në fakt, Kur‘ani siguron dëgjuesit e Muhamedit (s.a.s) se shoku i tyre i marrë‖ (Muhamedi) nuk ishte një poet i pushtuar nga xhinët dhe se shpallja nuk është asgjë tjetër veçse një kujtim i Zotit të të gjithë universit‖ (Kur‘an 81:22-27). Përmbajtja e kësaj zbulese Kur‘anore trajtonte plotfuqishmërinë, Drejtësinë dhe Mëshirën e Zotit Një dhe ishte një shkëputje e dukshme nga etika fisnore duke bërë kështu çdo person në mënyrë individuale përgjegjës para Zotit në gjykimin e botës tjetër.

 

Ia vlen të ndalojmë për të reflektuar mbi rëndësinë e mënyrës sipas të cilës burimet më të besueshme islamike e përshkruajnë Muhamedin (s.a.s) në këto rrethana vendimtare. Larg përshkrimit të një Muhamedi kozmik (të cilin do e shohim në kapitujt e ardhshëm), burimet e para e përshkruajnë Muhamedin (s.a.s) në këtë pikë si një qenie njerëzore i cili është i frikësuar dhe i mahnitur nga vizioni kozmik që kishte. Burimet e para nuk shmangin përshkrimin e kësaj ngjarjeje si një eksperience e frikshme.

 

Gjatë shekujve, imazhi njerëzor i vetë Muhamedit (s.a.s) do të minimizohej. Në fakt, disa nga biografitë e fundit të Muhamedit (s.a.s) e përshkruajnë këtë tregim në një mënyrë plotësisht të kundërt dhe parapëlqejnë të shohin Muhamedin (s.a.s) të parapërgatitur për detyrën e marrjes së zbulesës deri në pikën sa mendojnë që asnjë frikë apo situatë shokuese nuk do të kishte qenë e nevojshme.

 

Megjithatë nëse ne marrin seriozisht në konsideratë shpjegimet më të vjetra dhe më të besueshme biografike, pas takimit të tij të çuditshëm me engjëllin Xhebrail, Muhamedi kishte nevojë të pushonte dhe të sigurohej. Sipas biografisë standarde të Muhamedit (s.a.s) nga Ibn Is‘hak, shkruar rreth 150 vite pas Muhamedit (s.a.s) dhe që shërben si bazë për të gjithë biografitë e tjera në vijim, Zoti i siguroi atij këtë qetësi nëpërmjet bashkëshortes së tij, Hatixhes.

 

Ajo ka qenë e para që besoi në Zot nëpërmjet Muhamedit (s.a.s) dhe besoi në vërtetësinë e eksperiencës së tij. Ajo ka qenë, thënë më troç, myslimania e parë në rrugën e Muhamedit (s.a.s). Mbështetja e Hatixhes nuk është lënë në harresë. Madje, shpjegimet biografike të Ibn Is‘hak paraqesin dy tregime të ndryshme ku Hatixhja strehon dhe qetëson Muhamedin (s.a.s) nga stuhia e tij shpirtërore.

 

Duke zbritur nga Mali i Dritës pas marrjes së zbulesës së mahnitshme, Muhamedi shkoi tek bashkëshortja e tij. Jo thjesht Muhamedi, por tashmë Profeti, erdhi tek Hatixhja dhe u ul pranë saj. Profeti i shprehi asaj frikën se mos po shndërrohej në ndonjë si ato poetët e pushtuar nga xhinët. Hatixhja iu përgjigj me dashuri:

 

Gjej strehë në këtë, o Babai i Kasimit [djali i Hatixhes dhe Muhamedit (s.a.s)]. Zoti nuk do të të trajtonte në këtë mënyrë,

Pasi ai e di vërtetësinë tënde, Besnikërinë tënde të madhe, Karakterin tënd të mirë Dhe mirësinë tënde, Nuk mund të jetë kështu, i dashur.

 

 Hatixhja e bindi Muhamedin (s.a.s) se ai në të vërtetë kishte përjetuar një eksperiencë vizionare dhe besimi i saj e qetësoi zemrën e Profetit. Muhamedi i tregoi Hatixhes çfarë kishte parë dhe ajo u përgjigj: gëzohu...ji i lumtur. Në të vërtetë, besoj në atë i cili e ka në duar shpirtin e Hatixhes se ti do të jesh Profeti për këta njerëz. Hatixhja shkon të këshillohet me kushëririn e saj,Waraqa, djalin e Naufal, i cili ishte dijetar i krishterë. Uaraka e krahasoi eksperiencën vizionare të Muhamedit (s.a.s) me atë të profetëve biblikë dhe me gëzim tha: O Zot, o Zot!

 

Besoj në atë në duar të të cilit është shpirti i Uaraka, i njëjti engjëll që i është shfaqur Muhamedit (s.a.s) ka ardhur më parë tek Musai. Në të vërtetë Muhamedi është i Dërguari i Zotit tek këta njerëz. Thuaj Muhamedit (s.a.s) ta mirëpres me zemërmirësi këtë.‖11 Pasi shkoi tek Muhamedi, Uaraka i përcolli të njëjtin mesazh atij dhe e konfirmoi duke i puthur ballin Muhamedit (s.a.s).

 

Sërish, siç e kemi parë edhe në kapitullin e parë në tregimin rreth murgut Bahira, biografia e Muhamedit (s.a.s) nuk la pa përmendur edhe të krishterët në kohën e Muhamedit (s.a.s) të cilët pohuan profecinë e tij dhe e panë atë si konfirmim dhe miratim të profetit biblikë.

 

Narrativa e dytë sipas së cilës Hatixhja ngushëllon Muhamedin (s.a.s) është edhe më e ndjeshme, madje më intime. Ia vlen ta ritregojmë sërish këtu, veçanërisht sepse janë këto lloj rrëfimesh që përcjellin tek myslimanët një ndjenjë të plotë të njerëzimit të Muhamedit (s.a.s)- ai njeriu që u transformua nga përballja me hyjnore, padyshim, ka mbetur ende njeri, është bërë njeri i plotë. Ky rrëfim është thënë nga vetë Hatixhja.

 

Ajo i kërkoi Muhamedit (s.a.s) ta informojë kur të vijë engjëlli i zbulesës, Xhebraili për ta vizituar, që në këtë mënyrë ajo do të mund ta ndihmojë të përcaktojë nëse në të vërtetë ishte engjëll apo djall i tipit të poetëve të pushtuar. Muhamedi i tregoi Hatixhes herën tjetër kur u shfaq Xhebraili. Hatixhja i tha Muhamedit (s.a.s) të ulet në këmbën e saj të majtë dhe Muhamedi veproi kështu. Ajo e pyeti Muhamedin (s.a.s): A e shikon ende atë?‖ Muhamedi pohoi. Ajo më pas i tha Muhamedit (s.a.s) të ulej në këmbën e saj të djathtë dhe e përsëriti të njëjtën pyetje, ku Muhamedi u përgjigj sërish pozitivisht.

 

Hatixhja i kërkoi Muhamedit (s.a.s) të ulej në prehrin e saj dhe e

pyeti sërish nëse e shikonte engjëllin. Muhamedi sërish tha: Po.‖ Hatixhja largoi mantelin dhe zbuloi trupin e saj ndërkohë që Muhamedi ishte ende i ulur në prehrin e saj. Kështu, ajo e përqafoi Profetin në një intimitet bashkëshortësh, të cilën biografia e përshkruan si I Dërguari i Allahut- Paqja dhe Mëshira e Zotit qoftë mbi të- ishte mes saj dhe fustanit të saj të brendshëm.

 

Ajo më pas e pyeti Muhamedin (s.a.s): A e shikon ende?‖ Ai u përgjigj: Jo. Hatixhja tha: Gëzohu dhe trego mëshirë. Betohem në Zot se ai është engjëll dhe jo djall.

 

Nëse Xhebraili do të ishte një qenie djallëzore, ai nuk do të largohej kurrë nga skena e një gruaje të zhveshur të bukur, ndërkohë që engjëlli i shpalljes, plot modesti, kishte lënë skenën intime të bashkëshortëve.  

 

Duhet thënë diçka në lidhje me Muhamedin (s.a.s) si Profet, i Dërguar i Zotit, në kuadër të marrëdhënieve të tij me Zotin. Myslimanët e kanë imagjinuar gjithnjë Muhamedin (s.a.s) si njëri shembullor, i cili gjithashtu ilustron përsosmërinë e çdo marrëdhënie njerëzore. Ai nuk është thjesht Profet; ai gjithashtu e vërteton, në tregimet si ky përmendur më lart, si të jetë një bashkëshort dhe baba ideal, gjë që është mjaft e rëndësishme në portretizimin e jetës intime dhe dashurisë.

 

Larg ilustrimit të një modeli patriarkal, ku detyra e gruas është të ofrojë bindje të padiskutueshme, këtu Hatixhja strehon bashkëshortin e saj dhe kujdeset për të, ashtu siç ai do të vepronte për të në situata të tjera. Disa myslimanë modernë, duke inkuadruar kritikën e tyre të islamit në kontekstin e çështjeve gjinore, shpejt-ndoshta shumë shpejt- kanë vënë në dukje se Muhamedi ishte pesëmbëdhjetë vite më i ri se Hatixhja, e cila ka qenë një biznesmenë e suksesshme dhe e pasur, ku në fillim kishte punësuar Muhamedin (s.a.s) të drejtonte karvanët e saj drejt Sirisë.

 

Në fakt, Hatixhja u ka ofruar shumë femrave moderne myslimane një shembull të një gruaje të vetëmjaftueshme e cila hyri në një marrëdhënie intime bashkëshortore me një burrë.

 

Hatixhja në fakt i ka propozuar Muhamedit (s.a.s) për martesë, diçka e padëgjuar në kohën e Muhamedit (s.a.s) dhe mjaft e rrallë edhe sot. Ekziston diçka tjetër në lidhje me martesën e Muhamedit (s.a.s) dhe Hatixhes që meriton një ekzaminim të mëtejshëm si vetë modeli i një jete martesore intime në islam. Ajo që vlerësohet rreth Hatixhes, nuk është thjesht fakti se ishte një biznesmene e suksesshme, por gjithashtu edhe ngaqë ajo dhe Muhamedi mishëronin një marrëdhënie të edukuar dhe dashurore që zgjati për njëzet e pesë vite, derisa ajo ndërroi jetë. Narrativat e jetës së Muhamedit (s.a.s) e lavdërojnë atë më tepër se çdo shok tjetër të Profetit:

 

“Ajo ka qenë e para që besoi në Zot dhe në të Dërguarin e Tij, në të vërtetën e mesazhit të tij. Nëpërmjet saj, Zoti lehtësoi barrën e Profetit të Tij. Ai kurrë nuk është përballur me kontradikta dhe akuza të rreme, të cilat e kanë mërzitur, por Zoti e ngushëlloi atë nëpërmjet Hatixhes kur ai shkoi në shpi. Ajo e forcoi Muhamedin (s.a.s), ia lehtësoi barrën, shpalli të vërtetën e tij dhe nënvlerësoi kundërshtimin e meshkujve. Zoti i Plotfuqishëm e mëshiroftë atë!”

 

 Kjo mbështetje dhe dashuri mes Muhamedit (s.a.s) dhe bashkëshortes së tij Hatixhe, madje edhe lidhja e tyre erotike, padyshim do të krijojë shumë prej pikëpamjeve të tij ndaj femrave. Një ndër deklaratat e Profetit që është cituar nga myslimanët e mëvonshëm ka qenë edhe hadithi (fjalët e Profeti Muhamedit (s.a.s)):

 

“Tre gjëra nga kjo botë e juaja kanë qenë të dashura për mua: parfumi, gruaja, por ajo që më sjell dritë në sytë e mi është lutja.”

 

 Këtu parfumi mund të merret si një vlerësim për të gjithçka natyrale dhe të bukur- në të vërtetë, tërësinë e kozmosit natyrorë. Femrat janë lidhje, pika kyçe, mes sferës natyrale të bukurisë dhe asaj spiritualë. Mistikët myslimanë të mëvonshëm, të shekullit të trembëdhjetë si Ibn "Arabi, ka interpretuar këtë thënien e Muhamedit (s.a.s) dhe thotë që spiritualja dhe e shenjta ("lutja") vijnë në këtë botë (parfumi") nëpërmjet femrave. Një vlerësim pozitiv i marrëdhënieve mes burrave dhe grave gjithashtu do të reflektohej në kodin ligjor që është themeluar mbi mësimet e Muhamedit (s.a.s). Në Sheriat, kodi islamik ligjor, nuk ka asnjë tregues se qëllimi i vetëm i marrëdhënieve seksuale në një martesë është riprodhimi.

 

Ndërsa fusha e marrëdhënieve seksuale është e kufizuar, ekziston një vlerësim i sinqertë i seksualizmit si e mirë në vetvete dhe në kontekstin e martesës. Në fakt, shkencëtarët myslimanë në periudhën moderne kanë zhvilluar një rrjet të sofistikuar të teknologjive të kontrollit të lindjeve me miratimin e plotë të autoriteteve juridike.

 

Por, para se të kishte juristë mysliman, shkencëtarë myslimanë dhe madje poetë erotik myslimanë, duhej të ishte një profet. Aso kohe, numri i myslimanëve përbëhej vetëm nga Muhamedi dhe gruaja e tij besnike Hatixhja. Mbështetja po rritej dalëngadalë. Ky oqean po formohej pikë për pikë, valë më valë, apo siç e thotë Kur‘ani:

“Dhe i pe njerëzit që po hyjnë turma turma në fenë e Allahut” (Kur‘an 110:2).

 

Në fillim, turmat ishin aq të vogla- saqë personaliteti i individëve mund të identifikohej lehtë. Pas Muhamedit (s.a.s) dhe Hatixhes, i pari që pranoi besimin islam ishte Aliu, kushëriri i Muhamedit (s.a.s). Ai do të ishte po i njëjti Ali i cili u martua me Fatimen, vajzën e dashur të Hatixhës dhe Muhamedit (s.a.s). Ai do të ishte po i njëjti Ali i cili u bë modeli i kalorësisë islamike dhe i dashuri i misticizmit islamik në shekujt e mëvonshëm.

 

Një brez pas vdekjes së Muhamedit (s.a.s), ishte mosmarrëveshja e vazhdimësisë mes Aliut dhe pasuesve të tjerë të Muhamedit (s.a.s) që përfundimisht (megjithëse jo menjëherë) çoi në grindjet sektare mes myslimanëve shiitë dhe sunnitë. Kjo ndarje sektare e pasuesve të Muhamedit (s.a.s) ende shpërthen sot në konfliktet në Irak dhe gjetkë. Megjithatë, në këtë pikë Aliu ishte ende një djalosh, jo ende një adoleshent.

 

Muhamedi kishte marrë Aliun në shtëpinë e tij për të lehtësuar paksa presionin e madh të familjes tek xhaxhai i tij, Ebu Talib.

 

Kështu, Aliu ishte rritur nga Muhamedi dhe e njihte Profetin më mirë se kushdo tjetër. Në biografinë e parë të Muhamedit (s.a.s), Ibn Ishaq shkruan: Ka qenë një favor special nga ana e Zotit për Aliun që ai ka pasur një lidhje kaq të ngushtë me të Dërguarin para islamit.

 

Në detyrën e tij të parë të mësimit fetar, mësimit të lutjeve, Muhamedi ofroi një model të këndshëm të transmetimit. Sipas këtij tregimi, Xhebraili e mësoi Muhamedin (s.a.s) si të lutej dhe Muhamedi më pas e mësoi Hatixhen. Xhebraili i tregoi Muhamedit (s.a.s) si të merrte abdes para se të falej dhe Muhamedi ia transmetoi këto mësime Hatixhes.

 

Në të vërtetë, Hatixhja ka qenë e para myslimane që ka pasuar Muhamedin (s.a.s), kur Profeti ndiqte engjëjt. Këtu bëhet fjalë për një model  transmetimi, një tradite që po formohej dhe praktikohej mes burrit-Profetit dhe bashkëshortes së tij. Djaloshi i ri Aliu bashkohej me ta në lutje.

 

Namazi i parë i plotë xhemat është performuar rreth Qabes nga Profeti, bashkëshortja e Profetit dhe kushëriri i tij. Dhe kështu ka vazhduar më pas nga komuniteti i Profetit që ka ruajtur traditën e lutjeve që atëherë.

 

Në fakt, një ndër aspektet e spikatura të islamit ka qenë mënyra në të cilën transmetimi i ritualeve ka ruajtur formën e tyre ndër shekuj, në të gjithë komunitetin mysliman nga Indonezia deri në Amerikë.

 

Myslimanët e të gjithë gjuhëve, racave dhe klasave sociale mund të bashkohen dhe të qëndrojnë në të njëjtin rresht së bashku për të kryer ritualin e faljes. Muhamedi pastaj ftoi të gjithë anëtarët e familjes së tij për t‘iu përgjigjur thirrjes së Zotit.

 

Në frymën e bujarisë, ai në mënyrë të mrekullueshme ftoi të gjithë fisin në gosti dhe i ushqeu ata me mish qengji dhe një gotë qumësht. Ai pastaj i ftoi ata në Islam me fjalët e mëposhtme:

 

O bij të Ebdul Mutalibit, Nuk njoh asnjë arab tjetër që të ketë ardhur tek njerëzit e tij me një mesazh më fisnik se ky i imi.

Unë po ua sjell më të mirën e kësaj bote dhe tjetrës. Zoti më ka urdhëruar mua tu udhëheq drejt Atij.

Cili nga ju, pra, do më ndihmojë me këtë, dhe do jetë vëllai dhe pasuesi im mes jush?

 

Tubimi heshti dhe vetëm djaloshi trembëdhjetë vjeçar Ali u ngrit duke iu përgjigjur thirrjes së Profetit. Profeti Muhamed (s.a.s) vendosi dorën pas qafës së tij dhe tha: "Ky është vëllai im dhe pasardhësi im midis jush. Dëgjojeni dhe binduni atij."

 

I madhi i fisit u ngrit në këmbë dhe filloi të tallet me babin e Aliut duke i thënë se ishte thirrur për t‘iu bindur djalit të tij. Padyshim edhe ata kuptuan që bëhej fjalë për diçka radikale dhe në fakt jo tradicionale. Çfarë Muhamedi kishte deklaruar përfaqësonte një ―revolucion‖ në kontrast me normat e tyre kulturore, sipas të cilave djali pritej të ndiqte "rrugët e të parëve".

 

Por, Muhamedi po privilegjonte një djalë të thjeshtë trembëdhjetë vjeçar mbi pleqtë e fisit për shkak të besimit të tij. Ishte pikërisht kjo dashuri dhe marrëdhënie e ngushtë mes Profetit dhe djaloshit të thjeshtë që do të çonte disa anëtarë të komunitetit të Muhamedit (s.a.s) të formonin një identitet të dallueshëm Shiitë pas vdekjes së Profetit. Gjatë kësaj kohe Muhamedi vazhdoi të predikojë thirrjen e tij dhe gradualisht tërhiqte më shumë pasues në Mekë.

 

Aristokracia e Mekës mbante një sy vigjilent dhe të shqetësuar mbi lëvizjen në rritje. Duke njohur sfidën jo vetëm ndaj fesë së tyre, por në të vërtetë edhe ndaj zakoneve të tyre shoqërore, ata shkuan tek Ebu Talibi- babai i Aliut dhe xhaxhai i Muhamedit (s.a.s)- dhe i thanë:

 

Pasha Zotin, ne nuk mund të durojmë që etërit tanë të poshtërohen, zakonet tona të tallen dhe perënditë tona të fyhen. Derisa ju të na shpëtoni nga ai, ne do tu luftojmë të dy juve derisa njëra palë të zhduket. Ebu Talibi, i cili nuk e kishte përqafuar ende besimin e Muhamedit (s.a.s) shkoi tek nipi i tij të fliste mbi këtë shqetësim:

 

O biri i tim vëlla, ki mëshirë për mua dhe ki mëshirë për veten tënde. Mos më ngarko me një barrë më të rëndë se mund ta duroj.‖19 Përgjigja e Muhamedit (s.a.s) ishte legjendare:

 

“Betohem në Zot, sikur diellin të ma vendosin nga e djathta dhe hënën nga e majta nuk kam për të hequr dorë nga ftesa për në fenë e Allahut, derisa kjo fe të triumfojë.”

 

 Ebu Talibi, i prekur nga sinqeriteti i nipit të tij, u ngrit me lot në sy dhe u zotua për mbështetjen e tij. Si një plak i fisit, Ebu Talibi mund të siguronte mbështetje morale dhe mbrojtje për nipin e tij të kërcënuar, por madje as vetë ai nuk mund të mbronte gjithmonë Profetin.

 

Veçanërisht i helmuar ndaj Muhamedit (s.a.s) ka qenë lideri i Mekës i quajtur Ebu Hakam (babai i Urtësisë‖), emri i të cilit ndryshoi në traditën myslimane në Ebu Xhahl ("babai i Injorancës"- e njëjta rrënjë me Jahiliyya).

 

Abu Xhahli ishte i fiksuar pas ecjes këmbë rreth Qabes për të gjetur Profetin e ulur atje dhe për të ofenduar atë. Përgjigja e Profetit ishte të ulej në heshtje dhe të shikonte Ebu Xhahlin pa i thënë asnjë fjalë.

 

Edhe kjo është pjesë e trashëgimisë së Muhamedit (s.a.s). Më vonë, Muhamedi do të siguronte një model të luftëtarit dhe një model të liderit qytetar, por reagimi i tij në këtë pikë ishte gjithashtu një model i jo dhunës- të mos kthesh të keqen me të keqe. Kjo fazë e jetës së Muhamedit (s.a.s) zgjati shumë më gjatë se mendohet: plot trembëdhjetë vite torturuese.

 

Në fakt, për trembëdhjetë vitet e para të profecisë së tij, myslimanët ishin një minoritet i kërcënuar, i ngacmuar dhe i persekutuar në Mekë. Gjatë kësaj kohe, komuniteti i vogël i myslimanëve ishte objekt i shpronësimeve të ndryshme, ndalimeve dhe embargove tregtare.

 

Për njëfarë periudhe ata u detyruan të shpërnguleshin nga shtëpitë e tyre drejt një lugine afër. Ata që nuk kishin mbështetje fisnore dhe të klanit ishin vënë në shënjestër. Në kapitullin e fundit u prezantuam me Bilalin, skllavin e Abisinas i cili ishte myezini i parë i islamit. Bilali ka qenë torturuar fizikisht nga padroni i tij, Umaja, lideri i Jumah.

 

Umaja e tërhiqte Bilalin në shkretëtirën e nxehtë arabe dhe vendoste blloqe të mëdha guri në gjoksin e tij dhe e kërcënonte atë për ta lënë aty derisa Bilali të hiqte dorë nga Zoti dhe të pranonte perëndeshat Lat dhe Uza. Bilali thjesht përsëriste: Ahad, ahad‖ (Një, Një) Një ndër ironitë më të mëdha të historisë islame, siç do e shikojmë në kapitullin tjetër, është se i njëjti torturues u bë paraardhësi i dinastisë së parë islamikë, Umajadëve.