Rreth kësaj kohe Muhamedi dërgoi valët e pasuesve të tij në Abisini për të jetuar nën mbrojtjen e mbretit të krishterë Nexhashi. Kjo lëvizje siguroi mbijetesën e komunitetit, por një veprim i përkohshëm nuk përbënte zgjidhje të qëndrueshme. Edhe pse ata të cilët u dërguan në Abisini ishin më të rrezikuarit, abuzimi në Mekë nuk përfshinte më vetëm skllevërit dhe të shtypurit e bashkësisë së Muhamedit (s.a.s).

 

Vetë Profeti ishte gjithnjë në shënjestër. Abuzimi u intensifikua në një vit saqë Muhamedi e quajti atë ―Viti i trishtimit.‖ Gjatë një periudhe të shkurtër në vitin 619, ai pësoi dy humbje të mëdha: miken e tij më të afërt dhe të besuar, dashurinë dhe partneren e tij, Hatixhen si dhe xhaxhain Ebu Talibin, i cili e kishte mbrojtur atë nga mekasit. Veçanërisht vdekja e Hatixhes ka qenë shkatërruese për Muhamedin (s.a.s). Mbi të gjitha, ata kanë qenë martuar që kur Profeti ka qenë njëzet e pesë (dhe Hatixhja dyzet) derisa Muhamedi arriti të pesëdhjetat dhe Hatixhja gjashtëdhjetë e pesë. Gjatë kësaj periudhe ata kishin 4 vajza dhe dy djem, të cilët vdiqën në rininë e tyre. Asnjë burrë apo grua kurrë nuk do të zinin vendin e Hatixhes në zemrën e Muhamedit (s.a.s).

 

Abuzimi ndaj Muhamedit (s.a.s) u intensifikua gjatë këtij viti. Një herë ndërkohë që ai po falej në shtëpinë e tij, një burrë hodhi mitrën e gjakosur të një deleje mbi Muhamedin (s.a.s). Një rast tjetër, mekasit hidhnin mbeturina në fytyrë dhe mbi kokë të Profetit. Ishte vajza e Muhamedit (s.a.s) ajo që ia pastronte fytyrën, duke e larë atë me lotët e saj. Një trishtim i tillë, persekutim dhe dhimbje mund të thyejë qenien njerëzore apo mund ti jap shkëlqim shpirtrave të tyre deri në ndriçim. Viti i trishtimit detyroi Muhamedin (s.a.s) të futet në vetvete edhe më shumë. Disa nga lutjet e tij më të dhimbshme janë thënë gjatë asaj kohe:  

 

O Zot, tek ti ankohem për dobësinë time, pafuqinë time dhe përulësinë time para njerëzve. O më i Mëshirshmi i Mëshiruesve, Ti je Zoti i të dobëtëve. Dhe ti je Zoti im. Në duar të kujt do më besosh mua? Në duar të disa të panjohurve të cilët do më keqtrajtojnë mua? Apo të armiqve të cilët i ke fuqizuar kundër meje? Unë nuk mërzitem, vetëm Ti mos u zemëro me mua. Por ndihma Jote favorizuese- që ishte për mua mënyra më e gjerë dhe mundësia më e madhe!

 Gjej strehë nën dritën e fytyrës tënde ku të gjithë errësirat ndriçohen dhe gjërat e kësaj dhe asaj bote janë në vendin e duhur. 

 

Nëse revolucioni Muhamedan do të niste në zemër para se të transformonte shoqërinë, duhej të replikonte ritmet e zemrës. Jeta varet në rrahjet e zemrës dhe zemra konsiston në tkurrje dhe lëshime. Tkurrjet e zemrës- që mund të quhen ndryshe "ana e errët e shpirtit" në spiritualitetin e krishterë- është gjithashtu pjesë e rrugës. Ky është ndër dallimet mes çdo rruge të mirëfilltë shpirtërore dhe lulëzimeve shpirtërore të periudhës së Re, që premton lumturi të pafund dhe plotësim pa asnjë proces paralel vuajtjeje, ndëshkimi dhe pendese gjatë rrugës. Pas kalimit të Vitit të trishtimit, Muhamedi dhe komuniteti i tij u persekutuan dhe u keqtrajtuan në shkallët më të larta, por shumë shpejt ata u shpërblyen me dhuratat shpirtërore më të mrekullueshme. 

 

Gjatë kësaj periudhe, Muhamedi përjetoi eksperiencën e ngjitjes shpirtërore, Miraxhin. Duke qenë se Miraxhi është aq i rëndësishëm për jetën spirituale të islamit sa është kryqëzimi i Jezusit dhe iluminizmi i Budës për traditat e tyre, ne do ti kushtojmë një diskutim të veçantë kësaj ngjarjeje në kapitullin e ardhshëm. Nëse ngjitja në Malin e Dritës dhe zbritja për të shpallur mesazhin përfaqëson lëvizjen e parë të revolucionit Muhamedan, Miraxhi përfaqëson të dytën dhe qendroren, lëvizjen. Miraxhi e tregon Muhamedin (s.a.s) jo thjesht si një Profet, por edhe si mistik.

 

Pa Miraxhin, Muhamedi është një paralajmërues i cili paralajmëron shoqërinë të braktisin zakonet e tyre të të parëve dhe të kthehen në rrugën e Zotit. Me Miraxhin, Muhamedi gjithashtu mundëson një rrugë për njerëzimin të ngjiten tek hyjnorja. Siç e kemi parë edhe tek lëvizja e parë në Malin e Dritës, Miraxhi përfshin ngjitjen si dhe kthimin. Të dyja këto sinjalizojnë takimin me njerëzimin pas një eksperience intime me Zotin.

 

Miraxhi siç do e shohim, do të përfshijë një seri lëvizjesh, nga Meka në Jeruzalem dhe nga Jeruzalemi në parajsë. Në parajsë, Muhamedi do të takohet direkt me Zotin dhe me një eksperiencë mistike të fuqishme. Dhe pas gjithë këtyre, ai do të kthehej sërish tek njerëzimit. Kthimi i Muhamedit (s.a.s) çiftëzohet me një ngjarje që, në varësi të leximit, mund të jetë komikë, i mëshirshëm ose të dyja. Para se të kthehej në këtë sferë të ekzistencës, Muhamedi u takua sërish me Profetin Musa dhe i tregoi komunitetit të tij: "dhe sa mik i juaji i mirë është ai [Musai]!"

 

Musai e pyeti Profetin se sa herë në ditë Zoti ka urdhëruar njerëzit të falen në komunitetin e Muhamedit (s.a.s). Pejgamberi u përgjigj se Zoti i ka kërkuar komunitetit të tij të falin namazin 50 herë në ditë. Musai, mesa duket po imagjinonte eksperiencën e tij me komunitetin e vet, dhe tha se njerëzimi nuk do të pranonte kurrë të fal namazin 50 herë në ditë dhe kështu i kërkoi Muhamedit (s.a.s) të kthehet sërish dhe të ri-negociojë me Zotin.

 

Muhamedi u rikthye tek Zoti dhe i kërkoi të ulte peshën mbi njerëzimin. Zoti pranoi. Gjatë rikthimit të Muhamedit (s.a.s), Musai e pyeti sa herë në ditë duhet që njerëzimi të falë namazin tani dhe Muhamedi u përgjigj që Zoti pati mëshirë dhe pranoi të ulte numrin e namazit në dyzet. Sërish Musai e dëshpëroi Muhamedin (s.a.s) se as kjo nuk do të ndodhte kurrë. Secilën herë Muhamedi rikthehej tek Zoti dhe secilën herë Allahu e ulte peshën mbi njerëzimin derisa njerëzimit iu kërkua të falë vetëm pesë namaze në ditë. Muhamedi përmend se ka qenë modestia e tij para Zotit që e mbajti nga kërkesa për ulje të numrit të namazeve, por ata të cilët falen pesë herë në ditë është njësoj sikur të kenë falur të pesëdhjetë namazet.

 

Ka disa implikime të rëndësishme në këtë narrativë. Së pari, ky tregim bëhet në kohën e kthimit nga Miraxhi dhe Muhamedi më vonë do të komentonte për besimtarët e thjeshtë se namazi është versioni i tyre i ngjitjes në parajsë. Namazi nuk është thjesht disa fjalë për tu përmendur, aq më pak një cikël gjimnastikor i përkuljes dhe sexhdeve.

 

Përkundrazi, ato janë një mundësi për besimtarët e zakonshëm për tu përballur me Zotin e gjithë universit. Me fjalë të tjera, takimi me Allahun nuk është një privilegj vetëm i Muhamedit (s.a.s), por fat i të gjithë njerëzimit. Së dyti, islami ka si synim të jetë praktikë- që do të thotë se secili nga ne mund ta bëjë këtë pjesë të praktikës së tij të përditshme.

 

Këtu kujtojmë ajetin e Kur‘anit që thotë: “Allahu nuk e obligon asnjë njeri përtej mundësisë së tij” (Kur‘an 2:286). Sipas narrativave lidhur me Miraxhin, ky ajet që është edhe ajeti i fundit i sures së dytë të Kur‘anit është një ndër ajetet më të bekuara që nuk i është shpallur asnjë profeti më parë. Zoti ka zbuluar këto ajete të bekuara për të nderuar Muhamedin (s.a.s). Së treti, që është më e rëndësishmja, këto rrëfime përbëjnë një model të negocimit me hyjnoren, madje edhe në çështje aq të larta sa obligimet fetare. Feja nuk është thjesht një çështje e Zotit për ti dorëzuar disa mësime njerëzimit, por angazhimi i njerëzimit me hyjnoren. 

 

Do të jetë edhe një mësim tjetër për tu mësuar nga kjo ngjitja më madhështore. Pas kthimit të tij, Muhamedi u prit me frikë dhe mosbesim nga ana e komunitetit të tij. Do të kishte shumë dallime opinionesh të rëndësishme në mesin e anëtarëve të komunitetit rreth eksperiencës së Muhamedit (s.a.s) dhe këto diferencime janë të regjistruara në burimet më të besueshme rreth Muhamedit (s.a.s). Burimet të cilat përfundimisht do të përmbledhin mendimin e shumicës insistojnë se ngjitja në parajsë u zhvillua fizikisht dhe shpirtërisht. Për ta, njerëzimi një ditë do të ringjallej fizikisht dhe shpirtërisht dhe jeta e mëtejshme do të jetë një bashkim i trupit, mendjes dhe shpirtit. Të tjerët kishin perspektiva mjaft të ndryshme. Disa, duke përfshirë edhe bashkëshorten e Muhamedit (s.a.s), Aishen, me të cilën Profeti u martua pas vdekjes së Hatixhës (do të merremi me çështjen e poligamisë së Muhamedit (s.a.s) në kapitullin e ardhshëm), insistonte se e gjithë kjo ngjarje ishte një eksperiencë vizionare, në të cilën Profeti kishte një ëndërr-vegim (Roja, Ru‟ja). Për ta, sfera e shpirtit kishte përparësi ndaj arenës fizike; për të hyrë në arenën qiellore, sipas pikëpamjeve të tyre duhej tejkaluar kufiri i tokësores. Pa marrë parasysh, e gjithë kjo ngjarje është përshkruar si një udhëzim dhe mëshirë për besimtarët.

 

Por, edhe në moshën e Profetit, jo të gjithë ishin të etur për të pranuar këtë eksperiencë mbresëlënëse. Disa kundërshtonin që një qenie që kishte fjetur në mesin e tyre të ketë shkuar në Jeruzalem- dhe të jetë ngjitur në parajsë. Miku i vjetër i Muhamedit (s.a.s), Ebu Bekri u ngrit në mbrojtje të tij dhe tha: ―nëse Muhamedi thotë kështu, atëherë është e vërtetë.

 

Çfarë ka për tu çuditur këtu? Ai thotë se komunikimi nga ana e Zotit nga parajsa në tokë vjen në një orë të caktuar të ditës apo natës dhe unë e besoj, dhe kjo është më e jashtëzakonshme sesa ajo për të cilën ju alarmoheni!" Pikërisht në këtë moment, Ebu Bekri fitoi nderin e Siddiq, që do të thotë "ai i cili dëshmon të vërtetën."

 

Kur‘ani pohon se Zoti sprovon njerëzimin me të mirën dhe të keqen. Sprovimi me të keqen është lehtë për tu imagjinuar, pasi njerëzimi është sprovuar shpesh me shtypje dhe padrejtësi, robërim dhe varfëri. Por, ne sprovohemi edhe me të mirën, në aspektin se si i përgjigjemi demonstratave të mirësive të Zotit.

 

Miraxhi i Muhamedit (s.a.s) përfaqësonte bekimin më të madh mbi njerëzimin, dhe ende kjo "shkallë‖"e mirësisë- kuptimi fjalë për fjalë i miraxhit- ka bërë që njerëzimi edhe të rritet lart shpirtërisht edhe duke rënë poshtë.