Në njëfarë mënyrë, në mesin e gjithë atyre konflikteve dhe vështirësive, Muhamedi dhe familja e tij lulëzuan në Medinë. Vitet në Qytet kanë qenë të lumtura për Muhamedin (s.a.s) personalisht, i cili po jetonte një jetë ndryshe nga ajo e Mekës. Disa gjëra nuk ndryshuan kurrë- afrimi me Zotin dhe shoqërimi i tij me një grup të vogël dhe të dashur shokësh. Thjeshtësia e jetesës së Muhamedit (s.a.s) gjithashtu mbeti e pandryshuar. Këtu ai ishte një person i cili mund të kishte jetuar si mbret po të donte, por Profeti insistonte të kthente të gjithë të ardhurat tek komuniteti i varfër dhe në nevojë. Shumë ajete në Kur‘an në fakt lidhin eksperiencat më intensive spirituale të Zotit me veprimet e drejtpërdrejta që synonin zbutjen e varfërisë në shoqëri. Shqetësimet e jashtme dhe të brendshme do të mbetnin jo në kundërshtim, por lumenjtë që do të rridhnin mbi njëri tjetrin dhe do të përziheshin: 

 

"Nuk është tërë e mira (e kufizuar) t'i ktheni fytyrat tuaja kah lindja ose perëndimi, por mirësi e vërtetë është ajo e atij që i beson Allahut, ditës së gjykimit, engjëjve, librit, pejgamberëve dhe pasurinë që e do ua jep të afërmve, bonjakëve, të varfërve, udhëtarëve, lypësve dhe për lirimin e robërve, dhe ai që e fal namazin, e jep zeqatin, dhe ata që kur premtojnë e zbatojnë, dhe të durueshmit në skamje, në sëmundje dhe në flakën e luftës.” (Kur‘an 2:177)

 

Me fjalë të tjera, devotshmëria e vërtetë lidh besimin me Zotin, me engjëjt dhe me Profetin nëpërmjet veprave me synim ndihmën e anëtarëve të lënë pas dore në shoqëri. Zekati është lëmosha e dhënë për bamirësi dhe që pastron zemrën dhe shpirtin e besimtarit dhe askush tjetër nuk e pasqyronte më mirë këtë lloj të dhëne se vetë Muhamedi. Kur e pyesnin atë, siç ndodhte shpesh, se çfarë e bënte të ndihej krenar, ai thoshte asgjë- por nëse me të vërtetë do të përgjigjej, ajo me të cilën Profeti krenohej do të kishte qenë vetë varfëria e tij vullnetare (al faqru fakhri). Ashtu siç na e kujton edhe Kur‘ani, gjithë njerëzimi qëndron në nevojën e bamirësisë dhe zemërgjerësisë së Zotit.

 

 Muhamedi jo vetëm predikonte modestinë dhe varfërinë vullnetare, por e jetonte atë. Miku i tij i ngushtë Omari tregonte se sa herë që shkonte tek shtëpia e Muhamedit (s.a.s), do të goditej nga thjeshtësia e dhomës. Mobilet konsistonin vetëm në një rrogoz dhe tre jastëkë lëkure.

 

Pjesa tjetër e dekorimit ishte thjesht prania e Profetit dhe prania e Atij që dërgoi Profetin. Në Medinë, shtëpia e Muhamedit (s.a.s) ishte e bashkangjitur me xhaminë, që ishte po prap një vend për mbledhjen e të gjithë të varfërve dhe nevojtarëve në Qytet, shumë prej të cilëve kishin ardhur në Medinë nga rrugë të largëta për të takuar Profetin, fama e të cilit ishte në rritje rreth Arabisë. Ata që jetonin në shtëpinë e Profetit ishin mësuar të ndanin ushqimin e tyre, sado i varfër të ishte, me njerëzit në nevojë që mblidheshin atje. Muhamedi u thoshte gjithnjë atyre, "ushqimi për një person u mjafton dy vetëve, ushqimi për dy vetë u mjafton 4 personave dhe ushqimi për 4 vetë u mjafton tetë vetëve."

 

Është një gjë kur predikon varfërinë vullnetare për vetveten- ashtu si Muhamedi dhe Isai, krahas shumë profetëve të tjerë- dhe është një tjetër gjë kur shikon anëtarët e familjes tënde të dashur teksa vuajnë në varfëri ndërkohë që mund t‘ua plotësosh të gjitha nevojat materiale. Dashuria e madhe e Muhamedit (s.a.s) ishte e rezervuar për vajzën e tij Fatimen. Fatimja ishte e zonja e të varfrit dhe të nevojshmit të Medinës; ajo mblidhte aq shumë grurë për të bërë bukë për ata saqë duart e saj mbuloheshin në flluska. Bashkëshorti i saj, Aliu, kushëriri i Profetit dhe mashkulli i parë i konvertuar në islam, ishte sa i varfër aq edhe i ndershëm, i cili nxirrte ujë nga puset për të fituar disa të ardhura për familjen e tij. Kur ata arritën kulmin e varfërisë së tyre, Aliu i kërkoi Fatimes të luste babain e saj, në fakt drejtuesin e Medinës, për pak ndihma.

 

 Fatimja shkoi tek Muhamedi, i cili e pyeti vajzën e tij: "Çfarë të ka sjell këtu, bija ime?"

 

Fatimja, e mbuluar me modesti dhe ndrojtje që ka qenë gjithnjë një shenjë e devotshmërisë myslimane, mund thjesht t‘i përgjigjej babait të saj, "kam ardhur për të të përshëndetur me përshëndetjen e paqes," dhe u kthye duarbosh tek bashkëshorti i saj. Kur Aliu e pa atë duar bosh, ai u kthye bashkë me të tek Profeti për t‘i kërkuar ndihmë, por Muhamedi tha se sa kohë që ekzistojnë njerëz të varfër dhe nevojtarë në Medinë, ai nuk mund të ndihmonte vajzën bashkë me dhëndrin e tij. Atë natë Muhamedi vizitoi shtëpinë e Aliut dhe Fatimes dhe u ul pranë tyre. Ai u tha se u kishte sjell diçka më të mirë seç ata kishin kërkuar: një lutje e thënë nga vetë Xhebraili. Ai u tha atyre të përsërisnin "Lavdia i qoftë Allahut"( Subhan Allah) dhjetë herë pas namazit, "Falënderimi i takon Allahut" (Al-hamdu lilah) dhjetë herë dhe "Allahu është më i madhi‖ (Allahu Akbar) dhjetë herë, dhe pasi të flenë të përsërisin secilën nga tridhjetë e tre herë. Kjo formulë e cila ende lidhet me Fatimen në besimin islam, ka mbetur një ndër himnet më të përhapura në mesin e myslimanëve që atëherë. Vetë Aliu tregon se nuk ka harruar as edhe një herë të përsërisë këtë formulë lutjeje pasi i Dërguari i Allahut ia mësoi atij.

 

E njëjta familja e Fatimes dhe Aliut do i sjellin Muhamedit (s.a.s) burimin më të madh të gëzimit- nipërit e tij. Dashuria e Profetit për fëmijët u bë legjendare, në veçanti dashuria e tij për nipërit Hasanin dhe Huseinin, i cili vraponte në radhët e namazit për të kërcyer në shpinë të gjyshit të tij gjatë sexhdes. Muhamedi vazhdimisht tregonte për dy nipërit e tij se ato ishin "më të dashurit për të ndër njerëzit e shtëpisë së tij."

 

Një tjetër mbesë Umamah, Profeti e merrte në shpinë gjatë lutjeve të tij dhe e vendoste në tokë ngadalë gjatë përkuljes dhe sexhdes para rivendosjes së saj në supet e tij për recitimin e Kur‘anit. Shpesh Profeti thoshte rreth nipërve e mbesave të tij: "O Zot, unë i dua ata- Duaji edhe Ti."

 

Një tjetër aspekt i jetës së tij në këtë periudhë ishte martesa. Siç e kemi përmendur edhe më parë, Muhamedi u martua me Hatixhen kur ai ishte njëzet e pesë vjeç e ajo dyzet- dhe qëndruan të martuar në një marrëdhënie monogamie për njëzet e pesë vite të gjata dhe të lumtura. Të gjithë fëmijët e Profetit që mbijetuan kanë  qenë fryt i kësaj martesë dhe Hatixhja, siç e kemi parë, ka qenë një partnere mjaft mbështetëse, e edukuar, e fortë dhe e denjë për Muhamedin (s.a.s).

 

Por, pas vdekjes së Hatixhes, Muhamedi hyri në një tjetër model martese, një martesë që ishte në përputhje me modelin biblik si dhe atë arab. Në këtë moment në jetën e tij, Muhamedi u martua me disa gra. Megjithatë edhe këtu ai theu dogmat. Si lider i Medinës, ai mund të ishte martuar me padyshim virgjëreshat- më të reja dhe më të bukura që ai do të kishte dashur.

 

Por, ai këmbënguli në martesën me gra të veja apo me ato të pambrojturat. Për më tepër, në përputhje me normat e botës së tij, këto martesa ishin një mjet i forcimit të miqësisë dhe aleancave: Gratë e Muhamedit (s.a.s) përfshinin vajzat e miqve të tij Ebu Bekr dhe Omar, ndërsa vetë vajzat e tij ishin martuar me Aliun dhe Osmanin.

 

Megjithatë edhe në shtëpinë e Profetit, një marrëdhënie poligamie do të çonte në disa tensione dhe xhelozi- kryesisht kur gratë konkurronin me njëra-tjetrën për vëmendjen e Profetit. Kur Muhamedi u martua me Safijen, një grua çifute e re dhe e bukur, bashkëshortja e tij Aishja filloi të interesohej për të. Kur e mori vesh që Safija ishte në të vërtetë e bukur dhe se Profeti e donte atë shumë, Aishja u mbush me xhelozi.

 

Profeti e pyeti Aishën se çfarë mendonte për gruan e re dhe ajo u përgjigj prerazi: "pashë në atë hebraizmin ashtu si në çdo çifut tjetër.‖ Muhamedi me durim e korrigjoi atë duke thënë: ―mos thuaj kështu, ajo ka përqafuar islamin dhe është mjaft e devotshme." Kur gratë e tjera të Muhamedit (s.a.s) e vinin në lojë Safijën në lidhje me prejardhjen e saj çifute, Muhamedi e këshillonte atë të thoshte, "Babai im është Haruni dhe xhaxhai im është Musai."

 

Muhamedi përdorte mençurinë e tij për të zbutur sa më shumë xhelozinë. Një herë ai solli një varëse në qendër të vëmendjes së bashkëshorteve të tij dhe i informoi se do e vendoste në qafën e "asaj që ai donte më shumë.( Gratë pëshpëritnin mes vetes se cila bashkëshorte do të ishte e preferuara e tij dhe besonin të ishte Aishja. Muhamedi ia vendosi varësen rreth qafës së mbesës së tij të dashur, për habi të gjithëve.

 

Gjatë shekujve poligamia e Muhamedit (s.a.s) ka qenë një temë e diskutimeve të shpeshta për të krishterët- dhe, gjithnjë, për myslimanët. Për shumë të krishterë- të cilët me qëllim shikojnë poligaminë e figurave biblike si Davudi apo Sulejmani- poligamia e Muhamedit (s.a.s) ofron një kontrast të shthurur për jetën asketike dhe beqare të Krishtit (sipas të dhënave të përzgjedhura nga kisha). Si në shumicën e diskutimeve të tilla, është e vështirë të kapërcesh ciklin e polemikave dhe apolegjitikës në këtë- megjithatë do të përpiqemi me saktësi të veprojmë kështu. 

 

Vetë Kur‘ani kufizon numrin e grave deri në katër me të cilat një burrë mund të martohet. Ky shënon kufizim të rëndë të numrit të pakufizuar të bashkëshorteve me të cilat një burrë mund të martohej në traditën biblike si dhe atë arabe. Për më tepër, Kur‘ani flet mbi kushtet e martesave të shumëfishta.

 

 “Në qoftë se frikësoheni se nuk do të jeni të drejtë ndaj bonjakeve, atëherë martohuni me ato gra që ju pëlqejnë; me dy, me tri e me katra. E nëse i frikoheni padrejtësisë (ndaj tyre), atëherë martohuni vetëm me një.” (Kur‘an 4:3)

 

Në kohët e fundit, dijetarët islamë- veçanërisht studiueset femra zëri i të cilave rreth interpretimeve të Kur‘anit po dëgjohet më qartë tashmë- kanë treguar dy aspekte të cilat janë anashkaluar më parë në lidhje me këtë ajet. Së pari, ajeti nuk bën fjalë në lidhje me martesën me çdo femër që një mashkull mund të dëshirojë. Për më tepër, ajeti para këtij ajetit të cituar këtu dhe madje edhe fillimi i ajetit të lartpërmendur (i cili pothuajse gjithmonë citohet pjesërisht, ashtu si në këtë citim dhe jo plotësisht), trajton një tjetër çështje: sigurimin e jetimëve. Me fjalë të tjera ky ajet nuk licencon poligaminë si të tillë, por përcakton dispozitat për femrat, etërit e të cilëve kanë vdekur kur ato ishin të reja- me siguri në mesin e anëtarëve pak të privilegjuar dhe të margjinalizuar të komunitetit të Muhamedit (s.a.s). Ajetet e plota thotë: “Bonjakëve (jetimëve) jepuani pasurinë e tyre (kur të rriten), dhe mos e ndërroni të pastërtin (mallin tuaj që e keni hallall) me të ndytin (me haramin) edhe mos e hani pasurinë e tyre (të përzier) me pasurinë tuaj, se ky është mëkat i madh. Në qoftë se frikoheni se nuk do të jeni të drejtë ndaj bonjakeve, atëherë martohuni me ato gra që ju pëlqejnë; me dy, me tri e me katër.” (Kur‘an 4:2-3)

 

Lidhja mes jetimëve dhe martesave bëhet pak më e qartë nëse kujtojmë natyrën patriarkale dhe fisnore të shoqërisë në të cilën ishte lindur Muhamedi. Vajzat të cilat ishin jetime do të humbisnin mbrojtjen e tyre financiare të menjëhershme dhe fisnore.

 

Kur ato arrinin moshën e pjekurisë, konsideroheshin si kandidatet më pak të dëshiruara për martesë pasi nuk kishin asnjë prind gjallë, krenaria, pasuria dhe bujaria e tyre të mund të kishte reflektuar në karakterin e tyre. Ata ishin, me pak fjalë, në mesin e anëtarëve më të margjinalizuar dhe stigmatizuar të shoqërisë. Në njëfarë mënyre, gratë jetime në shoqërinë e Muhamedit (s.a.s) mbanin një pjesë të stigmës dhe një pjesë të barrës financiare që mbajnë aktualisht nënat adoleshente beqare në shoqërinë tonë.

 

Ja një tjetër shembull i Muhamedit (s.a.s), vetë i lindur jetim dhe që kaloi familje më familje, duke ofruar mësime në zgjidhjet reale  dhe kuptimplotë për të dëbuarit e shoqërisë. Në shoqërinë arabe para islamike nuk kishte asnjë qeveri në vetvete dhe asnjë institucion sistematik mirëqenieje.

 

Zgjidhja e Muhamedit (s.a.s) ishte të drejtonte burrat për të martuar gratë të cilat ishin bërë jetime që të reja- dhe në këtë mënyrë t‘i sigurojnë ato financiarisht dhe emocionalisht. Të kthehemi sërish tek të njëjtat ajete kur‘anore të cilat janë marrë shpesh si një licencë për poligami, megjithatë ende qëndron një pengesë këtu. Ajetet e tjera në të njëjtën sure propozojnë se burrat nuk mund të jenë kurrë të drejtë ndaj grave të shumta: “Ju kurrsesi nuk do të mund ta mbani drejtësinë mes grave edhe nëse përpiqeni, pra mos anoni plotësisht nga ndonjëra e të lini tjetrën si të varur.” (Kur‘an 4:129)

 

Nëse konteksti i këtyre vargjeve në të vërtetë është udhëzim për tu martuar me gra të shumta që në këtë mënyrë ata të mos mbeten jetime, atëherë kuptimi i poligamisë ndryshon- por nëse është e kundërta, atëherë Kur‘ani duket se seriozisht dënon burrat myslimanë të cilët marrin urdhrat në kuptimin e kujdesit të anëtarëve të shtypur të shoqërisë si një licencë për të pasur shumë partnere. Me fjalë të tjera, duket se këto vargje kanë si synim të shërbejnë si direktivë për sigurimin e kujdesit për ata në nevojë.

 

Por kjo deklaratë duhet të na qetësojë neve. Edhe pse duke marrë parasysh që vetëm një përqindje e vogël e burrave myslimanë janë martuar me mbi një grua, çfarë nënkupton kjo, që myslimanët kanë keqkuptuar apo kanë abuzuar me ajetin e Kur‘anit? Apo po thotë dikush që myslimanët kanë keqkuptuar ajetin e shkrimit të shenjtë për 1400 vite? Askush nuk mund t‘i përgjigjet kësaj pyetjeje me një pohim pa e hapur veten ndaj akuzës së arrogancës.

 

Përsa i përket vetë Muhamedit (s.a.s), duket qartë se të gjithë gratë me të cilat ai u martua në fakt i përkasin kategorisë së margjinalizuar. Kushëriri i Profetit, Ebu Salamah është martuar me një grua të quajtur Hind (nuk ka lidhje me gruan me të njëjtin emër që hëngri mushkërinë), të cilën tradita e kujton si Umm Salamah. Kur Abu Salamah u plagos për vdekje në betejën e Uhudit, ai u lut që një burrë më i mirë se ai të martohej me gruan e tij.

 

Katër muaj pasi Abu Salamah vdiq, Profeti i kërkoi dorën asaj për martesë. Umm Salamah u përgjigj: "unë jam një grua, koha më e mirë e së cilës ka shkuar dhe jam një nënë e jetimëve. Ajo që është më e rëndësishme, kam një natyrë shumë xheloze dhe ti, O Pejgamber i Zotit, ke tashmë më shumë se një grua.‖ Muhamedi u përgjigj: Sa i përket moshës, unë jam më i vjetër se ju. Sa për xhelozinë, unë do t‟i lutem Allahut ta heq atë nga zemra jote; ndërsa për bijtë e tu jetim, Zoti dhe i Dërguari i tij do të kujdesen për ta.

 

Një tjetër bashkëshorte, Safija (rreth të cilës folëm më herët si objekt i xhelozisë së Aishës), ka qenë çifute. Bashkëshorti i saj vdiq gjatë betejës së Hajberit, e cila thuhet të ketë qenë e një natyre thellësisht të devotshme. Muhamedi i ofroi asaj të qëndronte çifute dhe të kthehej tek njerëzit e saj ose të konvertohej në islam dhe të martohej me të. Ajo u përgjigj: "unë zgjedh Zotin dhe të Dërguarin e tij." Një tjetër grua e bukur e martuar me Muhamedin (s.a.s), e cila nuk kishte një prejardhje islame ishte Maria Kopti; ajo lindi një djalë të bukur të Profetit i cili quhej Ibrahim (Abraham), i cili vdiq kur ishte foshnjë.

 

 Gratë e tjera ishin të margjinalizuara jo për shkak të prejardhjes së tyre, por si pasojë e statusit të tyre. Bashkëshortja e Muhamedit (s.a.s) Xhevrija, vajza e Harithit, ka qenë marrë peng nga fisi Beni Mustalik. Muhamedi pagoi për lirimin e saj dhe ofroi të hiqte atë nga kontrata dhe të martohej me të.

 

Disa prej martesave të Muhamedit (s.a.s), sipas modelit tipik të Lindjes së Afërt, shërbenin për të forcuar lidhjet e miqësisë dhe besnikërisë. Muhamedi u martua me Hafsa, vajzën e Omarit, si dhe Aishën, vajzën e Ebu Bekrit. Ashtu siç ishte zakoni në kohët e lashta, Aishja u fejua me Muhamedin (s.a.s) në një moshë të re. Ekzistojnë konflikte mbi moshën e saktë të martesës së tyre dhe kjo është gjithashtu një temë mjaft e diskutueshme në mesin e myslimanëve dhe polemizuesve kundër islamit. Një numër i madh i traditave të raportuara prej Profetit në fakt janë transmetuar nga Aishja, e cila pasqyrohet qartë në transmetimin e hadithit.

 

Në hollësi të arsyes pse Muhamedi u martua me shumë gra- duke filluar nga forcimi i lidhjeve të miqësisë deri në sigurimin e lirisë së skllevërve- ne duhet t‘i shmangemi kurthit modernist të minimizimit apo anashkalimin e vetë funksionit të Muhamedit (s.a.s) si një qenie seksuale. Burimet myslimane tradicionale theksojnë se Muhamedi shikonte tërheqjen mes femrës dhe mashkullit si një forcë pozitive.

 

Në fakt, Muhamedi qortonte pasuesit e tij të cilët dëshironin të tridhnin veten e tyre që në këtë mënyrë të liroheshin nga obligimet martesore dhe kështu t‘i përkushtoheshin me të gjithë zemër jetës së lutjes. Ai ka thënë: "Martesa është pjesë e sunetit tim." Muhamedi e konsideronte një jetë të mirë balancuar nëse një e treta e ditës shpenzohej në punë, një e treta në adhurim dhe një e treta tjetër me familjen.