Myslimanët tradicionalisht nuk e përmendin emrin e Profetit pa i shtuar një bekim nga pas: Sal-la All-llahu alejhi ua sel lem (Paqja dhe bekimi i Zotit qoftë mbi të!").

Në Kur‘an thuhet: “Është e vërtetë se Allllahu dhe engjëjt e Tij me madhërim e mëshirojnë Pejgamberin. O ju që keni besuar, madhërojeni pra atë (duke rënë salavatë) dhe përshëndeteni me selam” (Kur‘an 33:56).

Nëse Zoti dhe engjëjt e madhërojnë Muhamedin, myslimanët gjithashtu e kanë konsideruar të drejtë të bëjnë të njëjtën gjë. Madje edhe në gjuhën angleze, shumë burime tradicionale myslimane vendosin simbolin (s) pas emrit të Muhamedit, si shkurtim i frazës" Nderime të ngjashme janë shtuar edhe pas emrave të  profetëve të tjerë, të tilla si "Alejhi salam" (Paqja qoftë mbi të!). Në persisht, turqisht dhe kontekstet e myslimanëve në Azinë Jugore shpesh një frazë e tillë si Hazrat, shtohet para emrave të profetëve. Termi Hazrat do të thotë Prezencë, dhe implikon që në qeniet e profetëve secili zbulon Prezencën e Zotit.

Pra, ndërkohë që në anglisht mund të përmendim thjesht Muhamed, mënyra e duhur për t‘iu drejtuar Profetit në islam ngjan më tepër me ai në të cilin ne zbulojmë Prezencën e Zotit, Muhamedi, paqja dhe mëshira e Zotit qoftë mbi të.‖ Një gjuhë e tillë e devotshme mund të ngjajë tepër e zbukuruar në anglisht. Në gjuhët islamike, megjithatë, nëse neglizhohet kjo nënkupton mungesë të mirësjelljes spirituale.

Fjalën e fundit në këtë hyrje do ia kushtojmë poetit dhe sufistit të madhe dhe të dashur të shekullit të trembëdhjetë, Mavlana Jalal al-din, i njohur në perëndim si Rumi. Rumi i cili përshkruhet si ―pasardhësi i shpirtit‖ të Muhamedit si dhe një person i cili në mënyrë specifike i ngjante Profetit,  përcjell disa anekdota të përzemërta rreth Profetit. Zoti e di më së miri, siç thonë myslimanët, në lidhje me vërtetësinë historike të këtyre shpjegimeve, megjithëse ekziston një e vërtetë rreth tyre që qëndron për popullin e Muhamedit. Një tregim rrëfen sesi një mik i Profetit i quajtur Anis ibn Malik kishte shtruar një gosti.

Pasi ushqimi përfundoi, Anisi pa që një pecetë që një mysafir kishte përdorur ishte e verdhë (nga yndyra). Ai thirri shërbëtoren dhe i tha të hidhte pecetën në mes të zjarrit. Shërbëtorja ndoqi urdhrat e Anisit. Të gjithë mysafirët u habitën kur peceta ra në zjarr dhe bëri shumë tym. Pas një ore, ajo mori pecetën nga stufa dhe pa që ishte e pastër dhe e bardhë, pa asnjë papastërti në të. Mysafirët u mahnitën mjaft dhe i thanë Anisit: "O miku i nderuar i Profetit! Si ka mundësi që peceta jo vetëm nuk u dogj, por u pastrua plotësisht?" Anisi tha: Ngaqë Mustafai [Muhamedi] kishte fshirë duart dhe buzët me këtë pecetë." Rumi përfundon tregimin e tij me këtë ftesë, e cila duket e përshtatshme për udhëtimin tonë drejt kujtimeve të Muhamedit:

O zemër që ke frikë prej dënimit të xhehenemit, Njihu me atë dorë dhe të tilla buzë, Nëse Profeti dhuroi një të tillë nder,, mbi një trup të pajetë, Imagjino çfarë do të bëjë me të dashuruarin shpirt!