Shpjegimet e Dhiatës së Re rreth lindjes së Jezuit janë të njohura për shumicën, dijetarët e lindjes (tradicionalisht thuhet të jenë tre) të cilët erdhën të kërkonin mbretin e porsalindur me ar, temjan dhe mirrë. Dijetarët thuhet të kishin ndjekur yllin që dukej madje edhe në vendin e tyre (tradicionalisht identifikohet si Persia), duke sinjalizuar rëndësinë kozmike të lindjes së Krishtit (Matthew 2:1-12).

 

Kështu, këto shpjegime u endën në një grup më të madh tregimesh, disa nga burimet pagane, duke rezultuar në festimin e Krishtlindjeve.

 

Festimet e ditëlindjes së Muhamedit përbëjnë gjithashtu një ngjarje të rëndësishme për myslimanët. Të njohura si "Mawlid", këto janë ditë të shënuara për myslimanët të cilët përkujtojnë hapjen e kësaj dere të mëshirës në botën tonë. Myslimanët me këtë rast këndojnë poema tradicionale dhe lutje të ndryshme. Njëkohësisht, disa myslimanëkonservatorë sulmojnë këto praktika si, në rastin më të mirë, risitë heretike dhe në rastin më të keq, mënyrat e adhurimit të Muhamedit në vend të Zotit. Me fjalë të tjera, përkujtimi i ditëlindjes së Muhamedit është një ngjarje për myslimanët për të festuar ditëlindjen e tij si dhe për të sfiduar kujtimin e tij.

 

Tregimi i lindjes së Muhamedit konsiston në shumë tipare të cilat gjenden në lindjen e themeluesve të traditave të tjera fetare. Një nga shpjegimet më të bukura është shkruar nga një historian irakian i shekullit të katërmbëdhjetë, Ibn Kathir. Ky rrëfim është gjithashtu i mbushur me episode të mahnitshme në parajsë dhe në tokë. Ibn Kathir transmeton se lindja e Muhamedit ka qenë një ngjarje e bekuar që ka shkaktuar zhdukjen e shejtanit. Ai transmeton se shejtani ka bërtitur në katër raste: ditën që është mallkuar nga Zoti, ditën që është përjashtuar nga parajsa, ditën që ka lindur Profeti Muhamed si dhe ditën kur vargjet hapëse të Kur‘anit i janë shpallur Muhamedit. 

 

Lindja e Muhamedit ishte e mbushur edhe me shenja këtu në tokë. Nëna e tij, Amina, e cila ishte në Arabi, vuri re një dritë që doli nga barku i saj dhe ndriçoi të gjitha kështjellat gjatë rrugës për në Siri dhe Bizant. 

 

Kur bebi Muhamed u lind, ai ra në tokë, mori një pjesë balte dhe ngriti kokën drejt parajsës. Amina rrëfen se dukej sikur e gjithë shtëpia e saj ishte larë në dritë dhe dukej sikur yjet kishin ardhur aq afër saqë ajo mund ti prekte ato.

 

Lindja e Muhamedit gjithashtu është parë si shenjë e fundit të politeizmit dhe rikthimit të besimit në një Zot: Sipas rrëfimeve të Ibn Kathirit mbi lindjen e Muhamedit, idhujt paganë dukenin mjaft të zymtë dhe disa ranë poshtë nga vendet e tyre. 

 

Lindja e tij gjithashtu pati ndikim edhe në bashkësitë e tjera fetare: Në Iran, zjarri i tempullit Zoroastrian u fik dhe pallati i famshëm në formë kupole i mbretit Khosrou (mbretit Persian) u dridh aq fort saqë katërmbëdhjetë ballkonet e tij u rrëzuan. Sipas Ibn Kathir, hebrenjtë e Mekës dhe Medinës kishin parandjenjën rreth lindjes së një profeti të ri, duke treguar se dhurata e profetësisë do të largohej nga bijtë e Izraelit për tek arabët. Në mesin e të krishterëve, Nexhashij sunduesi i Abisinië dhe murgjërit e Bizantit kishin vizionin se "një profet ka ardhur në tokën tuaj. Ndërsa ai po mbërrinte, u shfaq ylli i tij." 

 

Për sytë dhe veshët tanë bashkëkohorë, disa nga këto rrëfime mund të duken fantastike, frymëzuese apo të pabesueshme. Shpërthimet e sferës së shenjtë në fushën fizike të ekzistencës sonë sfidojnë shumë parime shkencore që kanë përvetësuar pjesa më e madhe e modernëve. Mund të duket e çuditshme që në shekullin e katërmbëdhjetë një historian si Ibn Kathir do të shfaqte pak skepticizëm në lidhje me disa nga ngjarjet më fantastike duke shtuar komente të tilla si:

 

Kjo është shumë e çuditshme," ose, Ekzistojnë mosmarrëveshje në lidhje me vërtetësinë e kësaj," apo shprehja tradicionale e preferuar e myslimanëve, Zoti e di më së miri‖.

 

Në mënyrë të qartë, madje edhe në komunitetin e besueshëm të Muhamedit, kanë ekzistuar gjithnjë një seri metodash se në çfarë duhej dhe nuk duhej besuar si dhe rreth rëndësisë dhe kuptimeve të lidhura ngushtë me ngjarjet e jetës së Profetit.

 

Në disa mënyra, një vëmendje e madhe i është kushtuar divergjencës mes shpjegimeve tradicionale të myslimanëve të devotshëm në lidhje me Profetin dhe prezantimeve polemizuese të së djeshmes dhe sotmes. Një vëmendje jo e mjaftueshme i është kushtuar varieteteve të brendshme të myslimanëve, kujtimeve të shumta të Muhamedit.

 

Dhe nuk janë vetëm burimet skolastike perëndimore që kanë qenë gjithnjë mjaft të shqetësuar në lidhje me polemikat perëndimore (dhe lavdërimin e rastit të Muhamedit). Madje edhe vetë myslimanët kanë qenë të preokupuar me atë që jomyslimanët mendojnë për ta, veçanërisht në lidhje me Profetin e Nderuar. Një tregues i kësaj është se praktikisht çdo qendër islamike që kam vizituar në Amerikën e Veriut kanë një kopje të librit të titulluar 100:

 

Një renditje e personave më me ndikim në histori, shkruar nga Michael Hart. Autori i këtij vëllimi është astrofizikan çifut i cili ka arritur në përfundimin se Profeti ka qenë personaliteti më me influencë në historinë njerëzore. 

 

Ky libër është shitur në rreth 500 mijë kopje, ende do të ishte e drejtë të thuhej se disa lexues myslimanë të librit 100 kishin dëgjuar më parë nga Michael ose dinin rreth propozimit të tij të diskutueshëm se mënyra më e mirë për të zgjidhur krizën racore dhe atë të identitetit në ShBA është ndarja e vendit në tre zona racore: një për zezakët, një për jo zezakët dhe një për ata të cilët zgjedhin integrimin. 

 

Pse kaq shumë myslimanë duhej të blenin një libër të tillë nga një personalitet i tillë përçarës racor?

 

Kjo ishte vetëm sepse ai ka renditur Muhamedin si figurën më të lartë në historinë njerëzore. Kur ne si myslimanë shikojmë të tjerët për të na dhënë një ndiejnëafirmimi, megjithatë, ne jemi duke demonstruar një kompleks inferioriteti. Shumë biografi moderne të Muhamedit përmbajnë një seksion të gjatë të mbushur me çdo koment lavdërues që jo myslimanët perëndimorë i kanë bërë rreth Profetit.

 

Gjatë dyqind viteve të fundit pjesa më e madhe e popullsisë myslimane në botë është kolonizuar dhe popujt dikur-krenarë që me të drejtë e shihnin veten si parakalues të të tjerëve në fushat e shkencës, edukimit dhe qytetërimit shumë shpejt u reduktuan në huamarrës apo ndjekës. Kështu, stimuluesi në veprat e shumë intelektualëve myslimanë në shekullin e njëzet bëri që të regjistrohet çdo deklaratë pozitive që një figurë evropiane ka bere rreth Muhamedit në histori.

 

Pika e fundit e rëndësishme: Deri tani kemi biseduar kryesisht në lidhje me historinë e përfaqësive nënçmuese të Profetit në burimet perëndimore dhe gamën e kujtimeve myslimane. Po të flasim ende në këtë mënyrë rrezikohet përjetësimi i një diferencimi mes atyre që janë "Perëndimorë‖ dhe atyre që janë "Mysliman".

 

Ky diferencim, si shumë diferencime të tjera, është i rrezikshëm- dhe sot është haptazi i rremë. Islami është pothuajse feja e dytë më e madhe në Evropë dhe së shpejti do të bëhet feja e dytë më e madhe në Amerikën e Veriut. Aktualisht në Amerikë jetojnë rreth gjashtë milion myslimanë të cilët janë, thënë më thjeshtë, perëndimorë dhe mysliman njëkohësisht. Në Evropë jetojnë dhjetëra milionmysliman dhe i njëjti numër myslimanësh janë në Rusi.

 

Intelektualët myslimanë, veprat e të cilëve lexohen në të gjithë botën në fakt vijnë nga Evropa dhe Amerika e Veriut. Kështu, pas eksplorimit të historisë torturuese të perëndimit dhe shpjegimet e myslimanëve rreth Profetit në të kaluarën, ne duhet të anashkalojmë këtë diferencim të lehtë për botën e sotme. Siç e kemi thënë, çështja e përfaqësimit perëndimor të islamit- në veçanti e Profetit Muhamed- është e rëndësishme dhe madje e shumë theksuar.

 

Ankthi i myslimanëve modern me mënyrën sesi perëndimorët e përfaqësojnë Profetin është e pandashme nga çështjet e energjisë globale, hegjemonisë dhe kolonializmit.

 

Në këtë vëllim, ne do të shikojmë njëkohësisht përmes dy lenteve: rrëfimet e Kur‘anit dhe biografitë më të vjetra të Profetit Muhamed; mënyrat në të cilat episodet e jetës së Muhamedit janë kuptuar, përpunuar dhe kontestuar nga myslimanë të ndryshëm. Këto ndryshime, të cilat bëhen më të spikatura me ardhjen e kohës moderne, janë të lidhura në mënyrë direkte me ndryshimin e fatit të myslimanëve nga të qenurit forca superiore e civilizuar në botë për rreth një mijë vite, deri tek durimi i traumave më të fundit të kolonializmit.

 

Në kohët e shkuara, kanë qenë myslimanët ata të cilët me plot konfidencë shikonin veten duke qeverisur zonat më të mëdha se madje edhe Perandoria Romake në kulmin e saj dhe kanë qenë ata që shikonin vetveten si arrirës të majës së kulmit të shkencës dhe mësimeve nga Kina në Spanjë. Shumë kohë më parë, myslimanët kanë qenë transmetuesit kulturor të lindjes dhe perëndimit- në një kohë kur termat si "lindja‖ dhe "perëndimi‖ kanë qenë të pakuptimtë. Larg nga kompleksi i inferioritetit që do të lindte më vonë, myslimanët janë ndjerë të sigurte për aftësitëe tyre qytetëruese dhe për fenë e tyre. Pjesë e këtij besimi është reflektuar edhe në kujtimet e tyre të Profetit. Myslimanët kanë kultivuar poezi të ndjeshme në traditën e devotshmërisë ndaj Profetit, ku i drejtohen Muhamedit si më poshtë:

 

 Fytyra jote e bukur Zili e idhujve. Sado që unë përpiqem të të përshkruaj Në të qenurit i dashur Ti e tejkalon. Vajta nga horizonti në horizont Kërkova dashurinë e të gjithë të dashuruarve Pashë shumë bukuri. Por Ti... Je diçka tjetër.

 

Tradita e devotshmërisë nuk është zhdukur. Ajo është ende e gjallë në kujtimet dhe në zemrat e shumë myslimanëve në mbarë botën. Në fakt, poezia e përmendur më lart është një nga poezitë e preferuara të grupit kryesor të myslimanëve të Azisë Jugore të cilët ngjallën një traditë të quajtur Qawwali, e njohur në Azinë Jugore dhe tani përtej kufijve, falë përpjekjeve të figurave si Nusrat Fatel Ali Khan.

 

Kjo poemë e veçantë ishte një nga poemat e preferuara të grupit kryesor Qawwali të njohur si vëllezërit Sabri, të cilët e emëruan këngën e tyre Ya Muhammad, Nur-e Mojassam (O Muhamed, Dritë e Mëshiruar"). Poema vazhdon me këto vargje:

 

 

O Muhamed Dritë e Mëshiruar I dashuri im Mësuesi im Ti je: Imazhi i përsosjes së dashurisë Ndriçim i bukurisë së Zotit.

 

 Kjo është tradita e mbajtjes gjallë të kujtimit të Profetit që ne do të trajtojmë në këtë vëllim. Nëse dëshirojmë të kuptojmë intimitetin që shumica e myslimanëve ndiejnë me Profetin, atëherë është jetike të angazhohemi me këtë traditë. Ndoshta kontrasti i fundit me kompleks inferioritetin e shumë myslimanëve modernë mund tëshihet përmes studimit të një deklarate të përbashkët mistike nga islami para modern. Kjo deklaratë përbëhet nga koleksioni i teksteve të njohura si hadith qudsi (traditat e shenjta), të cilat paraqesin bisedat private mes Zotit dhe Muhamedit. Këto deklarata janë thelbësore në jetën mistike të myslimanëve. Sipas një hadithi të tillë qudsi, Zoti i zbuloi Muhamedit: Lawlaka, ma khalaqtu...

 

Sikur të mos ishte për ty [O Muhamed] Nuk do të kisha krijuar Qiejt dhe Tokën.

 

 Kjo deklaratë u bë aq e dashur për shumë myslimanë, ku në traditën poetike ishte e mjaftueshme ti referohej asaj me thjesht përmendjen e një fjale lawlaka (nëse jo për ty,) dhe publiku do të kuptonte rëndësinë e saj. Madje disa nga dijetarët që kanë vënë në dyshim vërtetësinë e kësaj deklarate, ende thonë se nëse kjo reflekton më tepër një shpjegim të devotshmërisë, më shumë sesa një bashkëbisedim aktual mes Zotit dhe Muhamedit, kuptimi i saj është ende i vlefshëm!

 

Qasja ime në këtë vëllim është mjaft e thjeshtë: në pozitën e thjeshtë të një autori, unë nuk pretendoj në lidhje me qëllimin përfundimtar të krijimit të Zotit, apo në lidhje me faktin nëse Zoti e donte kaq shumë Muhamedin saqë krijoi botën për hir të Profetit.

 

Çfarë pretendoj unë është se myslimanët, historikisht, e kanë dashur aq shumë Muhamedin saqë i kanë shprehur përkushtimin e tyre Profetit nëpërmjet kësaj deklarate që ai është shkaku përfundimtar i krijimit. Në këtë kuptim, Muhamedi është sikur figura Logos e variacionit që hasim në vargjet e para të Ungjillit të Gjonit: "Në fillim ishte Fjala, dhe Fjala ishte me Zotin..." (Gjoni 1:1).

 

Disa myslimanë kanë pohuar një nocion shumë të ngjashëm- që gjëja e parë që ka krijuar Zoti ishte Drita e Muhamedit. Kjo dritë e Muhamedit, që paraprin krijimin, zë një vend të ngjashëm për mistikët myslimanë se nocioni i Logos bën për shumë teologë të krishterë, ashtu siç bën këmbëngulja e myslimanëve modernë se "Muhamedi ishte vetëm një njeri, një njeri i thjeshtë i vdekshëm."

 

Mund të ketë qenë vetëm një Muhamed historik, por kanë ekzistuar shumë kujtime të Muhamedit. Këtu do të lundrojmë nga Muhamedi historik tek këto kujtime të shumta, të cilat kanë mjaft rëndësi pasi myslimanët në fund të ditës lidhen jo pas një nocioni abstrakt të Muhamedit, por pas kujtimeve të veçanta, mësimeve specifike. Ne nuk mund të kuptojmë interpretimet e ndryshme të islamit pa kuptuar këto kujtime të shumta të Muhamedit.