Çifutët dhe të krishterët janë të njohur për publikun modern, por matricat fetare të Arabisë gjithashtu përbënin grupe që janë të panjohur për ne sot. Një ndër këto ishte një grup tjetër monoteist i njohur si hanif. Është mjaft e vështirë për të vendosur mbi identitetin e saktë dhe besimet e kësaj lëvizjeje. Duket qartë se ka pasur individë që identifikoheshin si hanif, por për më tepër është e vështirë të flasim me siguri, pasi shumica e informacioneve tona vijnë nga burimet pas ardhjes së islamit, duke përfshirë këtu edhe poezinë e Umajjah, djalit të Abi al-Salt.

 

Sipas këtyre burimeve, hanifët- shumë të ngjashëm me myslimanët- i përkushtoheshin adhurimit të një Zoti të Vërtetë, duke deklaruar kështu veten si besimtar të fesë së lashtë, që u ndalohej pija e verës dhe që gjurmonin monoteizmin e tyre tek Ibrahimi. Ndonëse është e vështirë të jemi plotësisht të sigurte mbi besueshmërinë e burimeve të mëvonshme, ne do të mbështetemi më tepër në vetë Kur‘anin. Në Kur‘an, hanifët janë trajtuar si monoteistë primordialë dhe Kur‘ani vetë (3:67) i lidh ato me trashëgimin e Ibrahimit:

 

“Ibrahimi nuk ka qenë as jehudi as i krishterë, por ai ishte larg besimeve të kota, ishte mysliman (hanif) dhe nuk ishte prej idhujtarëve.”

 

Kjo është pjesa e deklaratës së Kur‘anit që përfaqëson një vazhdimësi si dhe kthim në monoteizmin primordial të Ibrahimit. Kur‘ani thjesht- dhe me saktësi- tregon se Ibrahimi jetonte para ekzistencës së popullit të veçantë të quajtur çifut, si dhe para shfaqjes së të krishterëve. Por, ai u lidh me Zotin e të gjithë botëve, dhe është pikërisht forma primordiale e monoteizmit që, sipas Kur‘anit, ka qenë gjithnjë mesazhi i të gjithë profetëve që nga Ademi e në vazhdim- deri tek Muhamedi (s.a.s).

 

 “Allahu ju përcaktoi juve për fé atë që ia pat përcaktuar Nuhut dhe atë që Ne ta shpallëm ty dhe atë me çka e patëm porositur Ibrahimin, Musain dhe Isain. (I porositëm) Ta praktikoni fenë e drejtë e mos u përçani në të.” (Kur‘an 42:13)

 

Lidhja mes Ibrahimit dhe Muhamedit (s.a.s) është baza e traditës islamike. Rituali i haxhit, për shembull, kujton vështirësitë me të cilat u ndesh Haxherja, gruaja e Ibrahim, një ish shërbëtore dhe djali i tij Ismaili kur u lanë të vetmuar në shkretëtirën arabe.

 

Deri në ditët e sotme, miliona pelegrinë myslimanë shkojnë në kodrat Safa dhe Merve për të kujtuar kërkimin e dëshpëruar të Haxheres për ujë në diellin e nxehtë. Tregimi i testimit që Zoti e vendosi përpara Ibrahimit për të sakrifikuar djalin e tij është i njohur mirë nga çifutët, myslimanët dhe të krishterët.

 

Ndonëse çifutët dhe të krishterët identifikojnë djalin si Isakun, djalin e vogël të Ibrahimit, myslimanët ishin më pak të sigurte. Disa duke u bazuar në traditën biblike, kanë identifikuar Isakun si objektin e sakrificës. Shumica e myslimanëve, megjithatë, duke vënë në dukje se tregimi i referohet "djalit të vetëm" të Ibrahimit, argumentojnë se kjo ngjarje duhet të ketë ndodhur në periudhën kur ai ka pasur vetëm një djalë, pra, Ismailin. Edhe në shekujt para ardhjes së islamit, Ismaili ka qenë tashmë identifikuar si paraardhës i popullit arab, dhe nuk është për tu çuditur kur Zoti zgjodhi si profet për ti dërguar mesazhin arabëve pikërisht Muhamedin (s.a.s), një pasardhës i Ibrahimit nëpërmjet Ismailit- siç ka qenë Isai pasardhës nëpërmjet Isakut. Më vonë Ibrahimi dhe Ismaili së bashku themeluan një tempull kushtuar Zotit Një. Ky tempull i ndërtuar në formën e një kubi, mbahet mend si Qabja dhe vazhdon të jetë si boshti spiritual i botës për myslimanët.

 

Në Kur‘an thuhet:

“Dhe kur shtëpinë (Qaben) e bëmë vend kthimi dhe vend sigurie për njerëzit, (u thamë): Vendin ku qëndroi Ibrahimi pranojeni për vend faljeje! Ibrahimin dhe Ismailin i urdhëruam: ju të dy pastrojeni shtëpinë Time për vizituesit, për ata që qëndrojnë aty dhe për ata që falen aty.” (Kur‟an 2:125)

 

Vendndodhja e identifikuar si Vendi i Ibrahimit (maqam Ibrahim) nderohet ende nga myslimanët gjatë pelegrinazhit të tyre në Mekë. Siç e kishte parashikuar Kur‘ani, Qabja në fakt ka shërbyer si një vend për myslimanët që të vijnë qark dhe të gjunjëzohen në lutje në vetë vendin që ka ndërtuar Ibrahimi si një vend tubim për njerëzimin dhe një vend i sigurte.

 

Dhe në fakt ka qenë vend tubim për njerëzimin- Qabja është padyshim vendi fetar më i vizituar në historinë e njerëzimit. Meka gjithashtu ka shërbyer si një simbol i Qendrës hyjnore për myslimanët; që në fillim, tubimet në Mekë për pelegrinazh një herë në vit u kanë siguruar myslimanëve një mundësi të jashtëzakonshme për të shkëmbyer idetë më të fundit, mallrat, estetikën dhe devotshmërinë nga rajonet më të largëta të botës. Nëse komuniteti mysliman imagjinohet si një trup njeriu, Meka është zemra e tij.

 

 Besimtarët e këtij komunitetit dërgohen këtu për përtëritje, para se të kthehen në periferi. Rrëfimi i Kur‘anit rreth Ibrahimit dhe Mekës vazhdon me bekimet që Ibrahimi i ka sjell këtij qyteti:

“Dhe kur Ibrahimi tha: „Zoti im, bëje këtë një qytet sigurie dhe banorët e tij, që besuan Allahun dhe jetën tjetër, furnizoi me lloje të frutave‟!” (Kur‘an 2:126)

 

Së fundmi, rrëfimi Kur‘anor përfundon me sqarimin më të qartë të paralajmërimit të Ibrahimit në lidhje me ardhjen e një profeti nëpërmjet fëmijëve të tij, përmes Ismailit. Nëse Bibla na njeh me arenën e përfshirjes së Zotit me pasardhësit e Ibrahimit nëpërmjet Isakut, është Kur‘ani ai që i sjell në të njëjtin nivel Isakun dhe Ismailin, që marrin të dy të njëjtat bekime. Dhe thuhet në Kur‘an që pasardhësit e Ismailit do të bekohen, gjë që mungon në rrëfimet biblike:

 

 “Edhe kur Ibrahimi dhe Ismaili, duke i ngritur themelet e shtëpisë (Qabes - luteshin): "Zoti ynë, pranoje prej nesh, se me të vërtetë Ti je që dëgjon dhe di"! Zoti ynë, bëna neve dyve besimtarë të sinqertë ndaj Teje dhe nga pasardhësit tanë, njerëz të bindur ndaj Teje, na i mëso rregullat e ibadetit (adhurimit) tanë dhe falna neve, vërtet Ti je që falë shumë, je mëshirues"! Zoti ynë, dërgo ndër ta, nga gjiu i tyre të dërguar që t'u lexojë atyre ajetet Tua,t'u mësojë atyre librin dhe urtësinë, e t'i pastrojë (prej ndytësisë së idhujtarisë) ata. S'ka dyshim se Ti je ngadhënjyesi, i dijshmi.” (Kur‟an 2: 127-129)

 

Zoti i Ibrahimit dëgjoi lutjen e tij dhe shenjtëroi pasardhësit e Ibrahimit. Ashtu siç ishte lutur Ibrahimi, Zoti krijoi nëpërmjet pasardhësve të Ibrahimit një profet i cili do të kujtonte njerëzimin në lidhje me shenjat e Zotit dhe do ti mësonte ata shkrim dhe urtësi. Emri i këtij profeti, pasardhës i Ibrahimit, ishte Muhamed. Ishte një emër mjaft i gjetur, pasi emri Muhamed do të thotë ―ai që është i lavdëruar,‖ dhe i lavdëruar ka qenë për shekuj me radhë nga pasardhësit myslimanë të Ibrahimit.

 

 Rrëfimet e jetës së vetë Muhamedit (s.a.s) përsërisin këtë lidhje të harmonishme mes tij dhe Ibrahimit. Një ndër mesazhet më bindëse të Kur‘anit është se në fakt nuk përmban asgjë të re. Në mungesë të një termi më të mirë, është origjinal: mbështetet mbi të njëjtën origjinë nga e cila gjithë krijimi rrjedh, i njëjti burim i të gjithë udhëzimeve profetike para Muhamedit (s.a.s). Por, pjesë e ritmit të krijimit, sipas mesazhit që përcjell Kur‘ani, është se njerëzimi është i destinuar të harrojë.

 

Në praninë e një Ibrahimi, Musai, Isai apo Muhamedi gjithçka është e vërtetë, gjithçka është e shndritur. Nëse një profet na tregon se eshtrat do të ringjallen dhe të gjithë të vdekurit do të tubohen sërish në një vend me hije qetësuese dhe lumenj që rrjedhin, ne besojmë gjithçka thotë ky profet. Megjithëse, me kalimin e kohës harrojmë.

 

Detyra e profecisë është të na kujtojë atë që ne e kemi ditur dhe ende diku në thellësinë e zemrës tonë e dimë. Nuk ka asnjë mësim të ri për t‘u mësuar; detyra jonë është thjesht të kujtojmë, të kujtojmë atë që tashmë e dimë, të kujtojmë se kush jemi ne. Ende kujtimet që kush jemi në të vërtetë- të krijuar në imazhin e Zotit kur ai fryn me frymën e tij brenda nesh, siç përshkruhet në Kur‘an dhe Bibël- mbulohet si të thuash. Ne harrojmë kush dhe çfarë jemi.

 

Në rrëfimet mbi jetën e Muhamedit (s.a.s), i njëjti model i njohjes, harresës dhe kujtesës është i lidhur me shembullin e Ibrahimit. Ibrahimi ngriti themelet e Qabës dhe e ndërtoi atë për të adhuruar Zotin Një, por me kalimin e kohës, njerëzimi harroi qëllimin e Qabes dhe e shndërroi atë në një vend adhurimi për idhullin pagan Hubal. Çifutët ndaluan së vizituari këtë tempull. Monoteizmi u harrua. Qabja u shkatërrua, humbi çatinë e saj dhe thesaret e saj u vodhën- ndoshta kjo një shenjë e humbjes së thesarit të monoteizmit. Tempulli i Zotit, sipas Kur‘anit, duhej të rindërtohej, ashtu sikundër monoteizmi duhej të shpallej edhe një herë. Kështu që, Muhamedi e ndërtoi. Muhamedi ngrihet për të rindërtuar dhe ripërtërirë monoteizmin që për herë të parë e solli Ibrahimi.

 

Sipas rrëfimeve të jetës së Muhamedit (s.a.s), kur ai ishte tridhjetë e pesë vjeç dhe jo ende Profet, fiset arabe të Mekës vendosën të rindërtonin Qaben. Kjo ngjarje ndodhi rreth vitit 605 dhe disa nga marangozët e përfshirë në këtë detyrë ishin të krishterët Koptik. Fisi Kurejsh sigurisht ishte i përfshirë në këtë rindërtim. Mosmarrëveshja lindi kur erdhi momenti i vendosjes së gurit të Zi të shenjtë sërish në themelet e Qabes.

 

Krerët e fiseve arabe filluan të grinden me njëri-tjetrin: ata nuk pajtoheshin se cili fis duhej të ngrinte gurin e Zi. Siç ndodhte shpesh, arsyeja e konfliktit ishte fisnor: nderi nuk i takonte vetëm kreut të fisit, por të gjithë anëtarëve të fisit dhe të gjithë fiset konkurronin për këtë.

 

 Përfundimisht, krerët arab ranë dakord të ndjekin gjykimin e personit tjetër që do hynte brenda i pari, ku ndodhi të ishte Muhamedi. Krerët arab u gëzuan dhe e përshëndetën Muhamedin (s.a.s) me Amin ("i besueshmi"). Tashmë ata i besonin Muhamedit (s.a.s) karvanët e tyre dhe i besuan gjithashtu atij në këtë çështje të rëndë. Muhamedi u përpoq të mos tregonte njëanshmëri dhe kështu vendosi që secili të kapte një cep të çarçafit; ai vetë e vendosi gurin e Zi në mes të çarçafit dhe kështu të gjithë së bashku e ngritën gurin lart. Muhamedi (s.a.s) rivendosi tempullin duke e vendosur gurin e Zi në cep të Qabes.

 

Me anë të kësaj urtësie, Muhamedi (s.a.s) jo vetëm shmangi ndarjen e komunitetit, por bashkoi fiset. Këtu gjendet një kuptim më i thellë, kuptime të cilat gjithmonë ekzistojnë në këto lloj rrëfimesh. Ai ka qenë njohur, që në rininë e tij, si Amin, i Besueshmi. Kur‘ani (33:72) flet rreth Amanetit (Amana) ose Besimit Hyjnor- përgjegjësia kozmike për përfaqësimin e Zotit në Tokë, një barrë aq e rëndë saqë as qiejt e as malet nuk guxuan ta merrnin përsipër, por njeriu atë e mori mbi vete. Amin dhe Amana sigurisht janë të lidhura etimologjikisht.

 

Muhamedi, Amini, i Besueshmi, është ai që i kujton njerëzimit detyrën e mrekullueshme të mbajtjes së Amana, Besimit Hyjnor. Fëmija i Ibrahimit i kujton pasardhësve të Ibrahimit për Zotin e Ibrahimit dhe vetë Zotin e tyre. Ibrahimi do të bënte jehonë sërish në tokën e pasardhësve të vetë Ibrahimit.