Në fund të dekadës së shekullit të njëzet, shumë të rinj të krishterë në Amerikën e Veriut vendosnin byzylykë me inicialet WWJD- Çfarë Do të Bënte Jezusi? Ky ishte një mendim i thjeshtë, një sukses jashtëzakonisht devocional dhe komercial. Pretendimi ishte aq i thjeshtë sa edhe i pa rezistueshëm: që udhëheqja më e mirë etike për çdo besimtar të krishterë është të vendosë këmbën në këpucët e Jezusit dhe të mendojë sesi do të kishte trajtuar Jezusi personin me të cilin ai po përballej ose si do të kishte reaguar ai në të njëjtën situatë. Kjo përfaqësonte një përshtatje moderne të një tradite mjaft të vjetër, atë të imitimit të Zotit (―Imitimi i Zotit‖). Në traditën çifute, thuhet: "Ju duhet të jeni të shenjtë: Pasi unë, Zoti  juaj jam i shenjtë‖ (Levitiku 19:2). Në traditën e krishterë, thuhet ―Ju duhet të jeni të përsosur, pasi ati juaj i shenjtë është i përsosur‖ (Mateu 5:48). Me kalimin e kohës ky imitim i sjelljeve hyjnore u mishërua gjithashtu në përfaqësuesit të cilët ishin në tokë, në pasim të Krishtit dhe në traditën katolike, në shenjtorët. Qasja e kërkimit për të mishëruar etikat fetare duke imituar shpirtrat më të ndritshëm nuk është unike e të krishterëve. Për mbi njëmijë vite para se WWJD do të shfaqej në byzylykë, bilionë qenie njerëzore kanë diskutuar rreth etikës së ngjashme dhe kanë pyetur veten: WWMD- Çfarë Do të Bënte Muhamedi? “Thuaj: Nëse e doni Allahun, atëherë ejani pas meje që Allahu t'ju dojë.” (Kur‟an 3:31) Imagjinoni një qytetërim ku inspirimi i moralit Muhamedan (akhlaq-e Muhammadi) konsiderohet norma më fisnike morale. Imagjinoni traditat intelektuale të ngarkuara me detyrën e gjetjes së një modeli të lartë të sjelljes- në të vërtetë, modelin ideal të sjelljes njerëzore- tek vetë Muhamedi. Ky komunitet dhe traditat e tij intelektuale në fakt kanë ekzistuar në qytetërimin islamik, ashtu siç kanë kërkuar të mishërojnë Sunetin, Rrugën e Profetit të islamit. Edhe pse fjala Sunna sot nënkupton mënyrën sipas të cilës sillej vetë Muhamedi, si shumë fjalë të tjera islamike, në të vërtetë ka pasur një kuptim shumë më të drejtpërdrejtë dhe ekzistencial: ―rruga që të shpie në shkretëtirë.‖ Fjalët dhe shprehjet si ―rruga‖ kanë qenë të gjitha të menjëhershme në një kontekst të thjeshtë ku ndjekja e një rruge që të çon në shkretëtirë nënkuptonte dallimin mes udhëheqjes drejt një oazi të freskët dhe jetë-dhënës, dhe humbjes mes zhvendosjeve dhe dunave të rërës së pabesë dhe ndoshta vdekjes në një mënyrë të tmerrshme nga etja. Deri më sot, gjuha e ―rrugës‖ konsiston në një jehonë jetë-dhënëse dhe të drejtpërdrejtë në mesin e myslimanëve. Në fakt, një tekst i përkushtuar për festimin e kujtimit të Muhamedit (s.a.s) në shekullin e dymbëdhjetë paraqet këtë analogji në mënyrë të saktë. I titulluar ―Shërimi‖ (al-Shifa‟), ky vëllim deklaron se shprehja e famshme ―Rruga e Drejtë‖ (al-sirat al-mustaqim) që shfaqet në suren e parë të Kur‘anit nuk është asgjë tjetër se vetë Muhamedi. Me fjalë të tjera, për autorin e al-Shifa‘së, kur myslimanët i luten Allahut ―na udhëzo dhe na mbaj neve në Rrugën e drejtë,‖ ata i kërkojnë Zotit të udhëzohen drejt Muhamedit (s.a.s). Muhamedi është oazi i freskët i besimit dhe qetësia në udhëtimin e kthimit drejt Hyjnisë së Dashur. Ky është qëllimi i komunitetit të Muhamedit (s.a.s): të udhëhiqen drejt Muhamedit (s.a.s), dhe nga Muhamedi drejt Allahut. Një thënie e Muhamedit (s.a.s), shumë e dashur nga myslimanët, thotë se ai është dërguar për të sjell plotësimin e ―fisnikërisë së sjelljes‖ (bu‟ithtu li-utammim makarim al-akhlaq). Fjala që nënkupton "fisnikërinë‖ (makarim) në diskursin islamik ka të bëjë me bujarinë si dhe qëndrimin e vetëdijshëm ndaj Allahut. Me fjalë të tjera, qëllimi për këtë model të etikës është lidhja e angazhimeve me qeniet e tjera të njerëzimit me vetëdijen ekzistenciale që ne të gjithë jemi, në të gjitha momentet, në vetë Praninë e Allahut. Si do të reagonim nëse gjatë gjithë kohës do të ishim të ndërgjegjshëm për të qenë me Allahun? Ky është modeli i përsosjes spirituale dhe bukurisë (ihsan) që mishërohet nga Profeti Muhamed që Kur‘ani i referohet si "shembulli i bukur‖ (uswatun hasana):

“Ju e kishit shembullin më të lartë në të dërguarin e Allahut, kuptohet, ai që shpreson në shpërblimin e Allahut në botën tjetër, ai që atë shpresë e shoqëron duke e përmendur shumë shpesh Allahun.” (Kur‘an 33:21)

Ky është një prej çelësave për të kuptuar lidhjen e myslimanëve me Profetin. Muhamedi nuk e hedh thjesht Kur‘anin përpara derës së njerëzimit. Ai e jeton Kur‘anin, ai e mishëron Kur‘anin, dhe ashtu siç vetë bashkëshortja e tij thoshte, natyra e tij është Kur‘ani.

Myslimanët nuk lidhen me Muhamedin (s.a.s) thjesht për të mësuar deklaratat e haditheve të tij spirituale; ata e shikojnë atë për të mishëruar vetë kuptimin e lidhjes me Allahun. Kjo është përse për myslimanët çelësi spiritual dhe udhëheqja intelektuale për t‘iu përgjigjur çdo dileme etike dhe ligjore ka qenë gjithnjë pyetja: Çfarë do të bënte Muhamedi?

Megjithatë, vetë Muhamedi profetizoi se komuniteti i tij nuk do të gjente përgjigje për çdo sfidë të re në vetë faqet e Kur‘anit apo hadithet e tij. Pjesë e misionit të Muhamedit (s.a.s) ka qenë t‘i sigurojë komunitetit të tij mjetet që do t‘u nevojiten për t‘u përballur me çdo sfidë të re në situata të ndryshme nga Kina në Afrikë dhe nga Malajzia në Amerikë.

Ngjarja që përkujtohet më së miri që lidhet me këtë sqarim është ndërveprimi i Muhamedit (s.a.s) me shokun e tij Mu‘adh ibn Jabal, i cili ishte dërguar si guvernator i ri të udhëheqë një provincë tjetër. Në bisedën e fundit, Muhamedi e pyeti Mu‘adhin sesi do të vepronte me sfidat e reja që me siguri do të lindnin për të. Mu‘adhi u përgjigj se ai fillimisht do të shikonte në Kur‘an për të gjetur një përgjigje.

Muhamedi e pyeti mikun e tij të ngushtë se çfarë do të bënte ai nëse nuk do ta gjente përgjigjen aty. Mu‘adhi mendoi më gjatë, dhe më pas deklaroi se ai do të kërkonte në vetë shembullin e Profetit- ai do të mendonte se çfarë do të kishte bërë Muhamedi. Profeti e zgjati pak më tej bisedën, duke e pyetur për herë të fundit se çfarë do të bënte Mu‘adhi nëse shtrimi i kësaj pyetje nuk do të zbulonte asnjë udhëzim specifik.

Duke reflektuar për herë të fundit, Mu‘adhi tha se atëherë ai do të dilte vetë në një përfundim nëpërmjet arsyetimit të pavarur për të gjetur një zgjidhje të re për këtë dilemë. Më në fund i kënaqur, Muhamedi e dërgoi shokun e tij për të udhëhequr komunitetin e tij. Kjo ngjarje ka qenë e rëndësishme për myslimanët gjatë shekujve, pasi duke qenë se u zgjeruan nga të qenit qytetarë të një komuniteti të vogël arab të përqendruar në Muhamedin (s.a.s), në një komunitet kozmopoliten që jeton në çdo kontinent, ata gjithnjë do të ishin të detyruar të përballen me kulturat e reja, situatat sfiduese, dilemat e reja si dhe mundësitë ekzistuese.

Pyetja se "Çfarë do të bënte Muhamedi?‖ nuk synohej kurrë të ishte një sistem i fosilizuar dhe tërësisht i kodifikuar, por për më tepër një mënyrë për përgatitjen e komunitetit të Muhamedit (s.a.s) për të jetuar në një botë globale dhe gjithmonë në ndryshim. Ky pra, është një ri-imagjinim krijues i çfarë do të bënte Muhamedi që ka lejuar pjesërisht islamin të zgjerohej dhe të bëhej indigjen në kontekste të shumta kulturore.