Osman ibn Affan ndjek praktikën e dy kalifëve para tij, duke kundërshtuar tekstet e qarta
Ndoshta Osmani e kishte me gjithë mend, kur, në prag të emërimit të tij si kalif, premtoi dhe u betua se do të ndiqte sunetin e dy kalifëve të parë Ebu Bekrit dhe Omerit, se do të gjykonte në bazë të mendimit të tij personal ashtu siç kishin bërë ata, se edhe ai do të ndryshonte tekstin e Kuranit dhe Sunetit siç bënë ata.
Kushdo që studion stilin e tyre të jetës dhe punën e tyre, gjatë sundimit të tij, do të zbulojë se në ixhtihadin personal ai shkoi shumë më tej se dy paraardhësit e tij, madje deri në atë pikë sa njerëzit kishin harruar ixhtihadin e dy kalifëve të parë, Ebu Bekrit dhe Omerit. Unë nuk dëshiroj më ta shtyj këtë temë, e cila u mbështet me material të gjerë nga literatura historike e datave më të vjetra dhe më të reja, dhe që ka të bëjë me risitë e Osmanit, nga të cilat ishin aq shumë saqë njerëzit u ngritën kundër tij dhe e likuiduan atë. Si zakonisht, unë do të citoj disa shembuj që do të mjaftojnë për kërkuesin e së vërtetës, për të kuptuar se cilët ishin ata që mbështetën interpretimin personal dhe risitë e futura në besimin e Muhamedit, s.a.v.a.
Muslim në Sahihun e tij në Librin e Lutjes së Udhëtarëve, tregon se Aishja tha:
“Fillimisht Allahu e bëri obligativ namazin me dy farze, mandej e plotësoi atë në katër reqatë për ata që falen në vendin e tyre të qëndrimit, ndërkaq për ata që nuk janë udhëtarë e fiksoi në 2 reqate, në pajtim me dispozitën e parë. "
Në libërin e njëjtë, Muslimi raporton përmes Yala ibn Umejes, i cili tha:
"Unë i thashë Omer ibn Hatabit:" Nuk ka dëm në shkurtimin e namazit nëse keni frikë nga fitnet e jobesimtarëve, por tani njerëzit besojnë. " Omeri tha: "Kjo është pikërisht ajo që e pyeta Resulullahun, dhe ai u përgjigj:’Kjo është mirësi e Allahut që u ka dhuruar në formën e lëmoshës, prandaj pranoje lëmoshën e Allahut. "
Muslim gjithashtu transmeton në Sahihun e tij në Librin e Shkurtimit të Lutjes së Udhëtarëve, nga Ibn Abasi:
“Përmes gjuhës së të Dërguarit, s.a.v.a., Allahu ka paraparë 4 reqate për ata që janë në vendin e tyre të qëndrimit, 2 reqatë për udhëtarët dhe në 1 reqatë në gjendje frike (nga armiku).
Muslim gjithashtu raporton përmes Anes ibn Malik i cili tha:
"Sa herë që i Dërguari i Allahut udhëtonte në distancën prej 3 farsahve, ai e shkurtonte lutjen në 2 rekate, derisa të kthehej". Unë pyeta: "Sa kohë qëndroi në Mekë?" Ai u përgjigj: "Dhjetë ditë".
Nga hadithet e mësipërme të transmetuara në Sahihun e Muslimit, është e qartë se ajeti i nderuar i cili u zbrit posaçërisht për të shkurtuar lutjet në udhëtim, u shpjegua nga i Dërguari i Allahut si mëshirë dhe dhuratë e Tij ndaj besimtarëve, dhe i detyroi ata ta pranonin atë si të tillë. Kjo hedh poshtë pretendimet e El-Dawalit, dhe atyre si ai, që bëjnë argumente në favor të Omerit me qëllim të mbulimit të gabimeve të tij duke pretenduar se ai po shikonte thelbin e vetë kuptimit dhe jo aspektin formal.
I Dërguari i Allahut e mësoi atë nëpërmjet shpalljes se si të shkurtonte lutjen. Omeri shprehu habinë e tij që këto dy tekste nuk morën parasysh arsyet e nxjerrjes së dispozitës për shkurtimin e lutjeve, dmth. që lutja mund të shkurtohet gjatë rrugës dhe kur nuk ka ndonjë rrezik nga armiku. Kështu Omeri dha një fetva e cila është e ndryshme nga ajo që el-Davalibi dhe dijetarët e Ehli Sunetit pranuan më vonë, e megjithatë ata kërkojnë një justifikim për të, për shkak të rrespektit që kanë ndaj tij .
Por le të kthehemi tek osman ibn Afan. Ai ishte i detyruar të vepronte sipas mendimit të tij dhe gjykimit të tij në mënyrë që të hynte në rrethin e "kalifëve hulefai rashidinëve". Ai shkoi aq larg sa që e bëri lutjen në rrugë me katër reqate, duke ndryshuar rregullin e dy reqatëve, siç e kishte urdhëruar Allahu.
Shumë herë merresha me mendimin se çfarë iu desh Osmanit të vepronte kështu, cilat ishin argumentet e tij për këtë. Pastaj arrita në përfundimin se e gjithë kjo bëhej për tu ekspozuar para fisit Beni Umeja si shumë më i devotshëm dhe se i frikësohet Allahut më shumë se të gjithë paraardhësit e Muhamedit, Ebu Bekrit dhe Omerit.
Muslim në "Kapitullin mbi Lutjen e udhëtarëve dhe shkurtimin e Lutjeve në Mina", përmes Salem Abdullahut, të cilin ai e transmetoi nga babai i tij, i cili raportoi se i Dërguari i Allahut e falte lutjen dykreqatëshe të udhëtarëve në Mina dhe gjetkë, ashtu si Ebu Bekri dhe Omeri. Osmani gjithashtu e bëri këtë në fillim në kalifatin e tij, dhe pastaj kaloi në namazin e katër rekateve. "
Gjithashtu te Muslimi transmetohet se Zuhriu tha:
"Unë i thash Urvit,’Pse Aishja kryen namaze të plota (katër rekate) gjatë rrugës? "Ai u përgjigj:" Ajo e interpretoi këtë çështje në të njëjtën mënyrë si Osmani. '"
Kjo tregon sesi feja e Allahut është bërë subjekt i interpretimit dhe komentimeve personale.
Osmani gjithashtu shprehu mbështetjen e tij për qëndrimin e Omerit në lidhje me ndalimin e mut'a haxhit dhe martesës mut'a (haxhi i kombinuar me umre dhe martesë të përkohshme).
Buhariu në Sahihun e tij në "Librin e Haxhit", në "Kapitullin mbi Tamatun dhe Igran", transmeton nga Merwan ibn Hakim, i cili tha:
"Unë pashë Osmanin dhe Aliun. Osmani i ndaloi njerëzit të kryenin Haxh tamattu dhe Haxh kiran. Kur Aliu e pa këtë, ai përgatiti ihramin për Haxhin dhe Umren së bashku me fjalët, "Lebbek për Umren dhe Haxhin", dhe ai tha, "Unë nuk do ta braktisi Sunetin e Profetit për kënaqësinë e askujt."
Muslim gjithashtu transmeton në "Librin e Haxhit" në "Kapitullin mbi Lejueshmërinë e Mut'a", nga Said ibn Musayb, i cili tha:
"Osmani dhe Aliu u takuan në Usfahn. Osmani e ndaloi mutën të vdiste, kur Aliu i tha: 'Çfarë dëshiron të bësh për gjërat për të cilat i Dërguari i Zotit dha gjykimin e tij përfundimtar, dhe tani ju e ndaloni atë?' Osmani tha: 'Na lër!' ai u përgjigj: ‘Nuk mund t’ju lë për këtë.’ Kur Aliu e pa këtë, ai përgatiti ihramin për umre dhe haxh së bashku. ”
Po, ishte Ali ibn Ebu Talib ai që nuk mund ta braktiste Sunetin e Profetit për hatrin e asnjë njeriu. Historia e dytë ilustron dialogun midis Aliut dhe Osmanit. Fjalët e Osmanit, "Na lini rehat", tregojnë se ai nuk do të dëgjonte askënd, edhe sikur të sillte dëshmi nga kusheriri i tij, s.a.v.a. Rrëfimi është shkurtuar sepse mund të shihet se diçka është lënë jashtë midis fjalive: "Aliu u përgjigj:" Nuk mund t’ju lë në këtë. ‘ " dhe fjalisë: "Kur Aliu e pa këtë.", na shfaqë mangësinë të cilën duhet sqaruar rreth asaj se çfarë kishte parë Aliu?
Nuk ka dyshim se kalifi, pavarësisht paralajmërimeve të Aliut për Sunetin e Profetit, mbeti më i lidhur me pozicionin e tij edhe pse ishte në konflikt me traditën e Profetit. Prandaj, ai u ndaloi njerëzve haxhin mut'a, gjë që Aliu e kundërshtoi atë dhe u përqëndrua në haxh dhe umre.
Osman ibn Affan gjithashtu imponoi mendimin e tij të lirë në disa pjesë të namazit dhe nuk lexoi tekbir para se të binte në sexhde dhe pasi të ngritej nga sexhdeja.
Imam Ahmed ibn Hanbel në Musnedin e tij, vëll. 4, f. 440, transmeton përmes Imran ibn Huseinit i cili tha:
“Unë u luta një herë pas Aliut dhe më kujtoi lutjen që bëra me Profetin dhe dy halifët e parë. ’Ai më tej thotë:‘ Unë shkova dhe u luta me të, dhe ai kryente tekbir çdo herë që bënte sexhde dhe e ngrinte kokën nga ruk'u. 'E pyeta:' O Ebi Nexhid! Kush ishte i pari që e braktisi këtë? ’Ai i tha:‘ Osmani, kur u plak dhe kur zëri i tij u dobësua, ai pushoi së marrë tekbirin.”
Po, në këtë mënyrë Suneti i Profetit u refuzua, ndërsa u pranua Suneti i kalifëve, sahabëve, mbretërve, Umajadëve dhe Abasidëve dhe i të tjerëve nga të cilët u futën këto risi. Dhe çdo risi çon në devijim, dhe çdo devijim çon në Zjarr, siç tha bartësi i Mesazhit, s.a.v.a.
Si rezultat, ne shohim sot forma të ndryshme lutjesh midis muslimanëve. Ju mendoni se ata janë si një, por zemrat e tyre janë të ndara. Do të shihni disa të përkulen me duart poshtë, të tjerë me duart e lidhura në pjesën e sipërme të gjoksit, ose në zemër, dhe një të tretën me duart e tyre të lidhura në kërthizë.
Për më tepër, disa mbledhin këmbët, të tjerët i zgjerojnë, të tjerët i bashkojnë. Dhe secili prej tyre mendon se ka të drejtë. Nëse pyesni ndonjërën prej tyre për këtë, do t'ju thuhet:
"Vëllai im, të gjitha këto janë forma të ndryshme, mos i kushtoni vëmendje asaj, por adhuroni ashtu siç dëshironi, sepse gjëja më e rëndësishme është që ju të faleni".
Po, kjo është e vërtetë deri diku, sepse në të vërtetë lutja është gjëja më e rëndësishme. Sidoqoftë, është e rëndësishme që lutja të jetë, lutja sipas të Dërguarit të Allahut, sepse ai tha: "Lutuni ashtu siç më shihni mua duke u lutur". Prandaj është shumë e rëndësishme që ne të hetojmë sesi falej e lutej i Dërguari i Allahut, sepse lutja është shtyllë e besimit.
Osmani ishte njëri prej atyre, prej të cilit turpëroheshin edhe engjëjt e Mëshirëplotit. El-Baladhuri në vëllimin. 5, f. 54, të veprës së tij Ashabul Ashraf thotë:
“Kur lajmi për vdekjen e Ebu Dherit arriti tek Osmani në Radbha, ai tha:" Allahu im, ki mëshirë për të! Për të cilën Amar ibn Jasiri tha: ‘":’Po, Allahu i tregoi atij mëshirë nga ngarkesa jonë! 'Osmani i tha Ammarit,' O ti që kafshon babait tënd për penisin! Mendon se jam i pikëlluar për persekutimin e tij? '
Pastaj urdhëroi që edhe ai të burgosej duke i thënë: ‘Gjithashtu edhe ti në vendin e tij.’ Kur ata ishin gati të niseshin, Benu Mahzum iu afrua Aliut dhe i kërkoi të fliste me Osmanin për Ammarin. Aliu ai i tha: ‘O Osman! Kini frikë Allahun! Ju dëbuat një musliman të drejtë dhe ai u shkatërrua për shkak se e dërgove në internim. Tani doni ta përndiqni një tjetër si ai?
Ata shkëmbyen disa fjalë, deri sa më në fund Osmani i tha: "Ti meriton të internohesh më shumë se Amari." Aliu i tha, "Bëje këtë nëse dëshiron." Muhaxhirët pastaj shkuan te Osmani dhe i thënë: "Nëse dikush flet për ju është shumë e padëshirueshme që ju ta përndiqni atë." Pas kësaj, ai hoqi urdhrin e tij për internimin e Amarit. "
Gjithashtu në Tarihun e Jakubit, vëll. 2, f. 147, ai rrëfen se Ammar ibn Jasir ia fali Mikdadit namazin e të vdekurit dhe e varrosi pa e informuar Osmanin, në përputhje me testamentin e Mikdadit. Osman u zemërua në Ammarin duke i thënë:
“Mjerë për djalin e një gruaje të zezë! Doja ta dija për këtë ”.
A është e mundur për dikë që është kaq modest, saqë edhe engjëjt turpërohen prej tij, të jetë kaq bastard në adresimet e tij ndaj sahabeve më të mirë?
Osmani, megjithatë, nuk u mjaftua vetëm me fyerjen e Ammarit dhe mallkimin e tij. Në një rast tjetër, Osmani urdhëroi shërbëtorin e tij të kryqëzonte këmbët dhe krahët, dhe pastaj e goditi me shkelm në testikuj, duke ia thyer ato. Ndërsa ishte i vjetër dhe i dobët, ai humbi vetëdijen.
(El-Baldahuri, Ansabul Eshraf, vëll. 5., fq. 49.; el-Isti'ab, vëll. 2., fq. 442.; Ibn Kutejba në el-Imama vel Sijasa, vëll. 1., fq. 29.; Ibn Abi'l-Hadid, Sherh
Nehxhul-belaga; el-Akdul-Ferid, fq. 239.; Ibn Abdul Rabbih, vëll. 2., fq.
272.)
Kjo ngjarje është e njohur për historianët, pasi një grup sahabësh regjistruan shumë ngjarje të ngjashme dhe i kërkuan Ammarit t'u tregonte atyre për fatkeqësinë e tij.
Osmani bëri të njëjtën gjë me Abudullah ibn Mes'udin kur ai kaloi pranë tij ndërsa ai (Osmani) ishte gjithashtu me një nga bashkëluftëtarët e tij Abdullah ibn Zema-in'. Ky i fundit e kapi Abudullah ibn Mes'udin, e solli te dera e xhamisë dhe pastaj e rrëzoi në tokë, duke i thyer njërën brinjë.
(El-Baldahuri, Ansabul Eshref, el-Wakidi, Ta'rih Jakubi, vëll. 2., fq. 147., Sharh Nahxhul-belaga, Abi'l Hadid, vëll. 1., fq. 237.)
E gjithë kjo ishte vetëm sepse Abdullah ibn Mes'udi shprehu kundërshtimin e tij ndaj Osmanit i cili i shpërndau thesaret myslimane klanit të korruptuar të Ben Umejes pa ndonjë llogari.
Kështu filloi revolta kundër Osmanit, ngjarjet zgjatën deri në vrasjen e tij nga masat, të cilat madje penguan varrosjen e tij për tre ditë. Katër burra nga Benu Umayy erdhën për t’ia falur namazin e të vdekurit, por u refuzuan nga sahabët dhe masat. Njëri prej tyre tha:
“Varroseni atë, sepse Allahu dhe engjëjt e tij i dërguan salavate atij”. Ata u përgjigjën: "Jo, për Allahun ai kurrë nuk do të varroset në varrezat myslimane!" Më në fund, ai u varros në "Hars Kavkab", një vend ku hebrenjtë varrosnin të vdekurit e tyre. Kur Umajadët erdhën përsëri në pushtet ata zgjeruan varrezat dhe e bënë atë pjesë të Bekijes.
Ky është një raport i shkurtër nga materiali historik për tre kalifët: Ebu Bekrin, Omerin dhe Osmanin. Edhe pse kjo është vetëm një përmbledhje e shkurtër, qëllimi ynë është të jemi konciz, të heqim velin nga virtytet e deklaruara të padiskutueshme të disa njerëzve. Ata kurrë nuk kanë pasur tipare të tilla për një ditë të vetme në jetën e tyre. Këtu lind një pyetje e hapur: Çfarë do të bëjë Ehli Sunneti dhe Xhemati me këto argumente dhe fakte?
Për dijetarët dhe njerëzit që janë të vetëdijshëm për Allahun, përgjigjja është kjo: Nëse i dini të gjitha këto, mos kundërshtoni, sepse e gjithë kjo është verifikuar në Sahihët tuaj pavarësisht përpjekjeve të tyre për ta errësuar atë. Në këtë mënyrë, ju do të thyeni mitin mbi hulefai Rashidinët - kalifët e besimtarëve.
Nëse, nga ana tjetër, i mohoni dhe shprehni dyshime në vërtetësinë e tyre, atëherë i keni mohuar Sahihët tuaj që për ju janë plotësisht të besueshëm. Duke vepruar kështu, ju atëherë keni thyer të gjithë besimin tuaj.