Ligjërata 173

Lidhur me përshtatshmërinë për drejtimin e Kalifatit

Profeti i Shenjtë është i besuari me Zbulesën e Zotit, i Fundit i Profetëve të Tij, prurësi i lajmeve të reja për mëshirën e Tij dhe paralajmëruesi për ndëshkimin e Tij. O njerëz, më i përshtatshmi nga të gjithë për këtë punë1401 është ai që ka më shumë aftësi në mbajtjen e tij e që i njeh më mirë porositë e Zotit në lidhje me të. Kur një keqbërës bën një të keqe, i bëhet thirrje për pendim, e, nëse s’pranon, luftohet. Për AllahI , sikur çështja e Kalifatit të mos vendosej pa qenë të pranishëm gjithë njerëzit, ky problem nuk do ngrihej fare. Po ata që ranë dakord me të, ua imponuan vendimin atyre që nuk ishin të pranishëm e bënë që të pranishmit të mos ndërronin mendje e që ata që mungonin të mos zgjidhnin dikë tjetër. Dijeni që unë do të luftoj dy persona: Atë që kërkon çfarë nuk i takon, dhe atë që shpërfill çfarë ka të detyrueshme.

Domosdoshmëria e qenies i matur në luftën që zhvillohej midis muslimanëve: O krijesa të Zotit, ju këshilloj të keni frikë nga Zoti, sepse kjo është këshilla më e mirë që njerëzit mund t’i japin njëri-jatrit - më e mira e çdo gjëje përpara Zotit. Tani i është hapur dera luftës midis jush e muslimanëve të tjerë, prandaj ky flamur duhet mbajtur vetëm nga ai që di të vështrojë, të durojë dhe të njohë çështjet e së drejtës. Duhet vazhduar me të urdhëruarën e të ndalohet çdo gjë që ju është ndaluar të bëni. Mos u ngutni në asnjë punë, pa qenë të qartë më përpara. Sepse është në të drejtën tonë, të ndryshojmë një çështje që ju s’e pëlqeni.

Sjellja e kësaj bote me dashuruesit e saj

Dijeni që kjo botë, që herë-herë ju flak në mjerim e herë-herë ju lumturon, e që keni nisur ta lakmoni e për të cilën shfaqni interes, nuk është banesa juaj e fundit, e as vendqëndrimi juaj, për të cilin mund të ishit krijuar; as vendi pritës, ku mund të ishit ftuar. Kujtohuni që ajo nuk do ta zgjatë shumë me ju dhe as ju nuk do të rrini gjatë me të. Vërtet që mund t’ju mashtrojë përmes joshjes me gjërat e saj, por dhe ju paralajmëron me të këqijat e saj.

Pra, hiqni dorë nga gjërat e saj mashtruese për gjërat e saj paralajmëruese dhe nga gjërat e saj joshëse për gjërat që ftojnë për maturi. Sa kohë që jeni në të, ecni drejt shtëpisë për ku ju kanë thirrur dhe i mbani zemrat tuaja larg kësaj bote. Askush të mos vajtojë si ato gratë e rëna rob për gjëra që edhe mund t’i humbasin. Kërkoni të zbresë e plotë mbi ju mirësia e Zotit, duke këmbëngulur në bindjen ndaj Tij dhe duke ruajtur atë që ju kërkohet të ruani: Librin e Tij.

Ta dini: Humbja e diçkaje të kësaj bote nuk do t’ju dëmtojë, po qe se ruani parimet e fesë suaj. Ta dini: Nëse humbisni fenë suaj, s’do t’ju vlejnë më gjërat e kësaj bote, për të cilat jeni kujdesuar aq shumë. Zoti i priftë zemrat tona dhe tuajat drejt së drejtës dhe na dhëntë durim si neve dhe juve.

________

(Pas mbledhjes në Sakife të fisit Saide për zgjedhjet, u detyruan që të pranojnë vendimet e saj edhe ata që s’ishin ndodhur në të; kështu, ata që ishin të pranishëm në zgjedhje, nuk kishin më të drejtë ta rishqyrtonin çështjen apo të thyenin besën e dhënë, kurse zgjedhësit në pakicë duhej ta pranonin zgjedhjen e bërë kundër dëshirës së tyre. Po kur Medinasit iu betuan Imam Aliut për besnikëri, guvernatori i Sirisë nuk pranoi të pajtohej me zgjedhjen e tij, duke thënë se nuk ishte i detyruar t’i përmbahej atij vendimi meqë nuk kishte qenë i pranishëm në marrjen e tij.

Në ligjëratën më sipër, Imam Aliu i përgjigjet këtij pretendimi mbi bazën e po atyre parimeve e kushteve, që tashmë ishin norma të pamohueshme e ishin miratuar nga të njëjtët njerëz: “Pasi banorët e Medinës e ensarët e muhaxhirët m’u betuan për besnikëri, Mu’avia nuk kishte më të drejtë që të shmangej nga zgjedhja e tyre, me pretekstin se nuk paskej qenë i pranishëm; as Talhai e Zubeiri nuk kishin të drejtë, kur i lejuan vetes të shkelnin zotimet e dhëna gjatë betimit të besnikërisë”.

Në këtë fjalë, Imam Aliu nuk argumenton me fuqinë e ndonjë hadithi të Profetit, që mund të shërbente si e thënë përfundimtare për Kalifatin, meqenëse shkaku i dukshëm i mospranimit lidhej vetëm me mënyrën e principin e zgjedhjes. Kriza e rëndë që kishte ndodhur, mund të qetësohej vetëm me një përgjigje që bazohej në po ato principe, që vetë kundërshtarët e tij kishin zbatuar në raste të tilla. Nëse argumenti i tij do të fuqizohej edhe me thënie të Profetit, ato do t’u ishin nënshtruar interpretimeve të ndryshme dhe problemi do të stërhollohej, në vend që të gjente zgjidhje.

Përveç kësaj, Imam Aliu kishte vënë re se të gjitha thëniet e porositë e Profetit të Shenjtë ishin lënë pas dore shumë shpejt pas vdekjes së tij. Pas një kohe kaq të gjatë, vështirë se mund të shpresohej pranimi i tyre, kur njerëzit e kishin bërë tashmë një zakon, që të bënin sipas vullnetit të tyre, në kundërshtim me thëniet e Profetit të Shenjtë.)