Ligjërata 128

Mbi ngjarjet e rëndësishme në Basra O’ Ahnaf!

Sikur e kam përpara syve atë njeri, tek bën përpara me ushtritë e tij që nuk lënë prapa pluhur, as zhurmëI . Zogjtë e tyre ogurzinj s’përhapin nëpër ajër fërfëllima krahësh1161 dhe duken vetëm pasi kanë ngulur mbi dhé këmbët e tyre si të strucit.

Sejjid Raziu thotë: Imam Aliu iu drejtua të parit të negërve (Shahibu’z-Zanxh).

Pastaj Imam Aliu tha:

Qofshi mallkuar ju (Basaritë) dhe rrugët tuaja të populluara e shtëpitë tuaja të zbukuruara me krahë hute e trungje si feçka elefantësh. Çfarë njerëzish: nuk mbajnë zi për të vrarët e tyre e nuk bëhen merak1163 për të humburit e tyre. Nuk ia honeps dot fytyrën kësaj bote, ku shoh vetëm të keqe dhe që duhet parë vetëm me sytë që meriton.

Pjesë e po asaj ligjërate në lidhje me mongolët (turqit)

Sikur i kam këtu, para syshII, njerëzit me fytyrë si maskë e lëkurë të vrarë e të vrazhdë. Mbajnë rroba mëndafshi e leshi e ngasin kuaj të shtren jtë e të shkëlqyer. Njerivrasja e gjakderdhja që do ushtrojnë ata, do të ndodhë si diçka krejt e zakonshme e do të vijojë përderisa të plagosurit të zvarriten vetëm mbi të vdekur dhe numri i atyre që kanë marrë arratinë të bëhet më i vogël se i atyre që janë robëruar. Dikush nga fisi Kilab i tha: “O Prijës i Besimtarëve, si mund ta parashikosh një gjë që nuk njihet?” Kur dëgjoi këto fjalë, Imam Aliu qeshi dhe i tha: Vëlla Kilab! Këto nuk janë dije absolutisht të fshehtaIII e që i di vetëm Zoti, ato na janë dhënë dhe neve nga Ai që bëri dijen. Dije absolutisht e fshehtë është Dita e Gjykimit e gjëra të tjera, që Zoti i Plotfuqishëm i ka njoftuar tashmë. Zoti thotë kështu në Kur’anin e Shenjtë: “S’ka dyshim që vetëm Zoti e di Orën (e Kjametit).” (Kur’ani, 31:34).

Vetëm Zoti e di nëse mitra do rritë mashkull apo femër, nëse do jetë njeri i pashëm apo i shëmtuar, bujar apo dorështrënguar, i devotshëm apo i prapë, i denjë për shoqërinë e Profetëve në Parajsë apo gjë për t’u djegur në Zjarrin e Përjetshëm. Kjo është dije për të panjohurën dhe për të nuk ka kush tjetër njohje, përveç Zotit. Gjithçka tjetër është dije, njohjen e së cilës Zoti ia kaloi Profetit të tij dhe ai ma kaloi mua, duke u lutur që gjoksi im të mund ta duronte dhe brinjët e mia të mund ta mbanin pa u bërë copë e thërrime.

__________

(Ali ibn Muhammedi lindi në fshatin Varzenin në rrethinat e Rejjit dhe i përkiste sektit Azarike të harixhitëve. Ai e mbante veten për Sejjid dhe bir të Muhammed bin Ahmed Mukhtafi bin Isa bin Zejd ibn Aliut, po ekspertët e gjenealogjisë e biografët s’e pranojnë pretendimin e të qenit Sejjid, kurse babë i bëjnë Muhammed bin Ibrahimin, në vend të Muhammed bin Ahmedit. Babai i tij ishte nga soji i Ebu’l-Kejsit dhe kishte lindur nga një vajzë skllave prej fisit Sindki. Ali bin Muhammedi u hodh në rebelim në vitin 255 H., kur sundonte Muhtedi Bilahu. Ai mblodhi rreth vetes shumë njerëz nga periferitë e Basras, duke u premtuar para, pasuri e liri dhe mundi të hynte në Basra më 17 Shewal të vitit 257 H. duke plaçkitur e masakruar vetëm brenda dy ditëve rreth tridhjetë mijë njerëz, burra, gra e fëmijë, duke rrënuar  I Ali ibn Muhammedi lindi në fshatin Varzenin në rrethinat e Rejjit dhe i përkiste sektit Azarike të harixhitëve. Ai e mbante veten për Sejjid dhe bir të Muhammed bin Ahmed Mukhtafi bin Isa bin Zejd ibn Aliut, po ekspertët e gjenealogjisë e biografët s’e pranojnë pretendimin e të qenit Sejjid, kurse babë i bëjnë Muhammed bin Ibrahimin, në vend të Muhammed bin Ahmedit. Babai i tij ishte nga soji i Ebu’l-Kejsit dhe kishte lindur nga një vajzë skllave prej fisit Sindki. Ali bin Muhammedi u hodh në rebelim në vitin 255 H., kur sundonte Muhtedi Bilahu. Ai mblodhi rreth vetes shumë njerëz nga periferitë e Basras, duke u premtuar para, pasuri e liri dhe mundi të hynte në Basra më 17 Shewal të vitit 257 H. duke plaçkitur e masakruar vetëm brenda dy ditëve rreth tridhjetë mijë njerëz, burra, gra e fëmijë, duke rrënuar shtëpi dhe djegur xhami dhe duke zbatuar dhunë ekstreme, gjakderdhje, egërsi dhe primitivitet. Pas katërmbëdhjetë vjetësh vrasjesh e shkatërrimi të paprerë, u vra edhe vetë ai në muajin Sefer të vitit 270 H., gjatë sundimit të Muweffekut. Kështu njerëzit shpëtuan më në fund nga mizoritë e tij të pashembullta. Kjo profeci e Imam Aliut është një nga shumë të tjera, që hedhin dritë në dijet e tij rreth së panjohurës. Hollësitë për hordhitë e tij, dhe pikërisht fakti që nuk do dëgjoheshin as hingëllima kuajsh dhe as trokëllima armësh, njihen si një fakt historik. Historiani Taberi tregon se kur arriti afër Karkhut për të ndezur revoltën, Ali bin Muhammedi u mirëprit nga populli i atij vendi. Dikush i dha një kalë, për të cilin nuk qe e mundur të gjendeshin frerë, sado që kërkuan. Më në fund ai e kalëroi duke përdorur një litar në vend të tyre. Atë kohë gjithë arsenali i tij i armëve përbëhej vetëm nga tri shpata, nga të cilat njërën e mbante ai vetë, një tjetër e kishte Ali ibn Abban Muhlibi dhe të tretën, Muhammed ibn Muslimi; më vonë u mblodhën dhe armë të tjera gjatë grabitjeve.)