41. Letër
Një nëpunësi
Unë të kisha bërë njeriun tim të rëndësishëm, shok udhe në misionin tim. Askënd tjetër nga farefisi s’e shikoja më afër se ti në çështje besnikërie e në përmbushjen dhe përligjien e shpresave të mia. Po kur koha mësyu tët vëlla, armiku i shpalli luftë, besimi i njerëzve u përçudnua dhe ummeti mbeti i dyzuar në udhëkryq, ia ktheve shpinën edhe ti. E braktise, kur e braktisën të tjerët, e le në baltë, kur e lanë të tjerët dhe e tradhtove bashkë me të tjerët. Nuk ndënje krah tët vëllai, nuk e përligje besimin e tij.
Duket se ti s’do që ta fitosh kënaqësinë e Zotit me xhihad e nuk ke patur qëllime të mira ndaj Tij; ke luajtur me njerëzit për kënaqësi të kësaj bote e ke pritur vetëm kur të binin në çoroditje, për të zhvatur nga pasuria e tyre. E sapo t’u dha mundësia për të shpërdorur besimin e tyre, dole nga hija ku rrije në pritë me një kërcim grabitqari, duke kafshuar copa pasurishë që ishin caktuar për vejusha e jetimë, siç kafshon ujku një dele të plagosur e të pafuqishme.
Pastaj e ngarkove prenë e rrëmbyer për Hixhaz, i kënaqur nga vetja e pa asnjë brerje në ndërgjegje. Sikur po çoje në shtëpi ç’të kish lënë yt atë e jot’ ëmë! Mallkimi i Zotit rëntë mbi këdo që do të keqen e Tij. Zot i Madh! Nuk e beson Ditën e Gjykimit? S’paske frikë nga llogaria që do japësh?
O ti, që ndër ne mbaheshe i mençur! Si mund ta gëzosh të ngrënët e të pirët, kur e di që ha e pi atë që s’është marrë në rrugë të ligjshme? Si mund të blesh skllave të reja e gra të veja me para jetimësh, varfanjakësh, besimtarësh e pjesëmarrësish në xhihad? Vet Zoti i kish ndarë ato para për ta e për të mbrojtur e forcuar qytetet e Tij. Ki frikë nga Zoti dhe ktheua njerëzve gjënë e tyre. Nëse s’vepron kështu e Zoti më jep fuqi mbi fatin tënd, do t’i shfajësohem duke ta këputur jetën me shpatën time, që ti e di mirë se shpie drejt e në Zjarr.
Për Atë Zot, edhe sikur vet Hasani e Huseini t’i kishin bërë ato që ke bërë ti atje, s’do kisha pasur pikë mëshire për ta; rrugët tona s’do puqeshin më kurrë, veç po t’i sillja prapë në të drejtë e pasi ta çrrënjosja të keqen e prapësisë së tyre. Të betohem, për Allah! Sikur e gjithë kjo pasuri, që ti e bëre tënden kaq paturpësisht, të më kish rënë në pjesë si haku im i ligjshëm, e unë ta kisha, pra, të drejtën për t’ua lënë fëmijëve të mi, shpirti im s’do mundej të gjente paqe, kurrë. Mblidh veten e mendo për një çast sikur shetitja jote në këtë botë mori fund dhe përfundoi nën dhé të zi: Atë kohë do të të shfaqet gjithë ç’ke bërë e do jesh atje ku mëkatarët ulurijnë: “Medet!”
Sepse duan të rikthehen, po më kot. Sepse e kanë shpenzuar jetën dhe ka sosur koha kur mund të shpëtonin.