36. Letër

 Për të vëllain, Akil bin Ebi TalibinI, në përgjigje të letrës që ky i dërgonte lidhur me ushtrinë që kishte nisur Imam Aliu në mbrojtje të Mekës:

Unë kisha nisur drejt tij një ushtri të madhe muslimanësh. Kur e mori vesh, ua mbathi këmbëve dhe s’i vajti më mendja për plaçkitje e masakër.

Njerëzit tanë mundën ta zënë në të perënduar të diellit, por përpjekja s’arriti të kthehej dot në ndeshje të vërtetë dhe zgjati vetëm një copë herë të vogël.

Pas rreth një ore armiku u tërhoq i raskapitur, sikur e kishte marrë njeri zvarrë për zverku, aq sa vetëm fryma e fundit i kishte mbetur. Dhe ashtu u largua, në pështjellim e shthurje të plotë. Leri Kurejshët në qafëthyerjen e tyre drejt të paudhit, në vrapin e tyre drejt përçarjes e në ngutjen e tyre drejt rrënimit. Janë bërë bashkë të luftojnë kundër meje, siç ishin bërë bashkë dikur në luftën kundër të Dër guarit të Zotit. Zoti i Madh i ndëshkoftë për mëkatet e për këtë trajtim që më bëjnë. Ata s’e respektuan fisin tim dhe s’ma dhanë vendin që më kish lënë i biri i sime mëje.

 Sa për shqetësimin që ke, nëse do luftoj deri në vdekje, kurrë s’do ta pushoj luftën kundër atyre që e quajnë rebelimin të ligjshëm. Turmat e njerëzve rreth meje s’më japin fuqi, por as largim’ i tyre s’më bën të ndihem vetëm. Mos e shko nëpër mend që yt vëlla do tulatet e frikësohet tani që është braktisur dhe dezertuar, apo që do përulet e gjunjëzohet përpara së keqes, apo që do t’ia japë kafshëheqësit frerët, që t’ia zgjedhë ai rrugën, apo që do lejojë t’i hedhin një samar mbi shpinë, për t’ia shaluar më kollaj. Sepse është si ai që këndon ai poeti i Beni Selimëve:

 Në do ta dish, i ç‘lloji është ky brumi im,

dije se jam i fortë, se e përball fatin tim;

s’më tremb asgjë - hasmi të mos gëzohet, s’më squll asgjë -

miku të mos helmohet.

 _________

 (Pas arbitrimit, Mu’avia nisi një fushatë vrasjesh e shkretimesh. Ai dërgoi një forcë prej katër mijë vetash nën komandën e Zehak bin Kejs Fehrit për të sulmuar qytetet e Imam Aliut. Kur mori vesh për këto veprime, Imam Aliu u bëri thirrje banorëve të Kufas për t’u mbrojtur, por ata nxorën lloj-lloj shfajësimesh e nuk reaguan. Më në fund u ngrit Haxhr bin Adi el-Kindiu me një forcë prej katër mijë vetash dhe e ndoqi armikun, deri sa e kapi në Tedmir. Të dy palët patën një varg përleshjesh, pastaj ra errësira dhe Zehaku mori arratinë nën mbulesën e saj. Në atë kohë Akil ibn Ebu Talibi kishte shkuar në Mekë për Umre. Aty mori vesh se Zehaku kishte shpëtuar gjallë, pasi kishte sulmuar Hiran. Mësoi dhe se populli i Kufas i bënte bisht luftës i frikësuar dhe se gjithë veprimtaritë në qytet ishin ndërprerë. Atëhere i dërgoi një letër Imam Aliut nëpërmjet Ubejd ur-Rahman bin Abid Azadit, me të cilën i ofronte ndihmën e tij. Në përgjigje Imam Aliu shkroi këtë letër, ku ankohej për sjell jen e popullit të Kufas dhe përshkruante arratinë e Zehakut.)