Cilat janë rrugët për ta njohur Allahun?

Si mund ta gjejmë rrugën e drejtë për tek Allahu? (Me mendje / me logjikë)

Si mund ta gjejmë rrugën e drejtë për tek Allahu? (Me shpirt) 

Hyrje:

Pasi mësuam në mësimin e kaluar se qëllimi i ekzistencës së njeriut është të njohë Allahun e Gjithëfuqishëm dhe të lidhet me Atë, duhet t'u përgjigjemi pyetjeve të mëposhtme:

Rruga për ta njohur Allahun

Njeriu mund t'i identifikojë gjërat që e rrethojnë dhe t'i dallojë ato. Ato identifikohen me shqisën përkatëse: gjërat që shihen me sy; gjërat që dëgjohen me vesh; gjërat që preken me dorë; gjërat që nuhaten me hundë. Por njeriu nuk mund të identifikojë një skenë të spikatur natyre me të dëgjuar. Njeriu nuk mund të dallojë me sy këngën e bilbilit nga krakërimën e sorrës etj. Pra, çdo gjë e njohur ka një shqisë identifikuese.

Por çfarë i dallon këto shqisa.

Përgjigje:

Është intelekti ai që na është dhënë nga Allahu. Meqë kemi mendje, ne jemi parapëlqyer nga të gjitha kafshët. Ne, për shembull, nuk e vëmë dorën në zjarr, nuk pimë helm dhe nuk e vrasim veten me thikë sepse kemi mendjen, që nuk na lë t'i bëjmë veprime të tilla, që na çojnë në humbje. Prandaj, mendja e njeriut është fuqia me të cilën ai i percepton, i kontrollon dhe i identifikon gjërat. Nëse vetë shqisat nuk mund ta gjejnë rrugën për tek Allahu, atëherë a do të mund ta gjejë mendja Allahun?

Allahu thotë:

"A ka dyshim për Allahun, Krijuesin e qiejve dhe të Tokës?" (Ibrahim, (Surja 14), ajeti 10)

Po të shihnit një shtëpi tërheqëse, të ndërtuar bukur, a do të dyshonit se një ndërtesë e tillë nuk është bërë nga një projektues krijues?

Po të shihnit tym që del nga një vend i caktuar, ose që keni ndier diçka që po digjet, a nuk do të dyshonit për një çast se ka një zjarr që nxjerr tym dhe që bie erë?

Kur ecni në bregdet dhe shihni gjurmë në rërë, a nuk do të dyshonit për një çast se dikush ka kaluar dhe i ka lënë këto gjurmë?

Tani, le të shohim përreth nesh:

Qielli i zbukuruar me hënën dhe me yjet e tij në errësirë dhe planetet që lundrojnë në hapësirë për miliarda vjet në orbitat e tyre të paracaktuara saktë. Planetet do të përplaseshin dhe do të shkatërroheshin, në qoftë se do të ndryshonte shpejtësia dhe orbita e tyre. Tani le të bëjmë pyetjen: Kush i ka përllogaritur largësitë, orbitat dhe shpejtësitë e këtyre planeteve?

A dyshoni se ka një Fuqi projektuese të jashtëzakonshme që është kaq e zgjuar dhe e saktë, që ta ketë përllogaritur, organizuar dhe t'i ketë bërë këta trupa qiellorë?

Shikoni shiun dhe lidhjen e tij me tokën dhe si e rigjallëron atë! Shikoni shiun, si i lulëzon bimët e tokës që ne hamë! A do të besonit sikur një njeri t'ju thoshte se ai dyshon se Dikush i ka krijuar këto gjëra dhe i ka bërë të mundshme për ne?

Njeriu e punon tokën, e plehron dhe e mbjell, duke përdorur makineri dhe kafshë. Bie shiu dhe i ujit farat në tokë. Farat mbijnë dhe bëhen bimë. Pastaj era dhe kandrrat e çojnë pjalmin nga një bimë te një tjetër dhe formohen frutat e këndshme. Kush i ka krijuar të tilla lidhje dhe marrëdhënie - bujk, tokë, shi, lule, bimë dhe kandrra?

Përse a dyshoni se nuk është Allahu pas gjithë këtyre?!

"A ka dyshim në qenien e Allahut, Krijuesin e qiejve dhe të Tokës?"

Mendja na thotë se është një Krijues i Madh, i Fuqishëm dhe i Urtë pas gjithë këtyre, që ka krijuar trurin tonë për të besuar në dijen e padiskutueshme, me të cilën ne gjejmë rrugën për të besuar në Allahun. Ne nuk përdorim sytë për të besuar në Allahun, por përdorim trurin. Lexojmë ajetet e 'shenjave' që dëshmojnë me të gjithë fuqinë, që Allahu i ka krijuar ato:

"Shpejt Ne do t'u tregojmë atyre Shenjat Tona në zonat (më të largëta të Tokës)…"

Le të plotësojmë ajetin që u përmend më lart: "…Dhe në shpirtrat e tyre, derisa t'u bëhet e qartë se kjo është e Vërteta…" (Fussilet (Surja 41), ajeti 53)

Por si e njohin shpirtrat Krijuesin e tyre? Allahu, Zoti ynë, kurrë nuk i ka lënë ata në mëdyshje dhe të pështjelluar në njohjen e tyre. Përkundrazi, Ai na e ka treguar rrugën në Kur'anin e Shenjtë.

Zoti ynë thotë:

"O njerëz! Ju jeni të varfër e nevojtarë për Allahun, kurse Allahu s’ka nevojë për asgjë dhe është i Denjë për çdo lavdërim." (Fatir (Surja 35), ajeti 15.)

Nuk e sheh ti vëlla bashkë me mua se ne njerëzit kemi nevojë të marrim frymë? Dhe po të mos kishim ajër, ne do të mbyteshim dhe do të vdisnim. Ne kemi nevojë për ushqim për të jetuar ose ndryshe, do të vuanim urie dhe do të vdisnim. Ne duam sy të shohim, veshë të dëgjojmë, duar të ndërtojmë, të punojmë, të mbjellim. Ne duam këmbë të ecim… 

Ne na duhen të gjitha këto. Nevoja na bën ne të lëvizim duart për të punuar dhe këmbët për të ecur, sepse ne jemi të dobët…, ne vuajmë urie…, ne kemi etje…, ne do të mbeteshim pa petk në trup në të nxehtë dhe në të ftohtë. Pra, nevoja dhe mospasja na shtyn të përpiqemi për të plotësuar nevoja dhe instikte të tilla.

Kështu, ne kërkojmë ushqim për të ngrënë, ujë për të pirë dhe rroba për t'u mbrojtur nga i ftohti dhe i nxehti. Siç është nevojtar trupi ynë, po ashtu është i varfër dhe nevojtar edhe shpirti ynë. Ne kemi nevojë për dije, fuqi dhe aftësi, lartësi dhe fisnikëri, butësi dhe simpati, dashuri dhe bukuri. Edhe sikur stomaku ynë të jetë ngopur, ne përsëri do të kemi dëshirë: "Kush do të më japë mua?" Kush do të ma heqë frikën në errësirën e natës?

Kush do të më rrijë pranë, kur jam vetëm?

Kush do të jetë me mua, kur s'kam të afërm?

Përgjigjja vjen thellë nga shpirti: Mos kërko të ta plotësojnë nevojën ata që janë si ti, ata që janë nevojtarë dhe të varfër si ti, ata që vuajnë si ti. Ti, unë dhe i gjithë njerëzimi dhe krijesat e tjera janë nevojtare dhe të varfra. Ne vuajmë nga varfëria. Ne kemi nevojë për dikë, pasuritë e të cilit nuk mbarojnë kurrë për t'i plotësuar nevojat tona të përhershme. Ne jemi shumë të varfër dhe kemi nevojë për dikë që ka gjithçka. Kush është ai?

Përgjigjja vjen nga thellësitë e zemrës sonë: Ai është Allahu, i Pasuri Absolut, pasuria dhe bujaria e të Cilit nuk kanë kufi.

Dëgjoni bashkë me mua lutjen (duanë) e imam Sexhadit (Paqja e Allahut qoftë mbi të!):

 "O Zot! Ti e ke dalluar Veten nga krijesat tuaja. Ti nuk ke nevojë për ta, kurse ato janë të varfra dhe kanë nevojë për Ty. Ai që përpiqet të kërkojë nga Ti për nevojat e tij dhe për të shpëtuar nga varfëria, ka ndjekur rrugën e drejtë. E kundërta, ai që kërkon ndihmë për nevojat e tij nga dikush tjetër ose nga ndonjë krijesë tjetër juaja, asnjëherë nuk do ta gjejë atë, që do dhe asnjë nga dëshirat e tij nuk do të plotësohen. Ai do të jetë i privuar."  (El Sahife El Sexhadija)

Në testamentin e tij për djalin e tij, Ahmedin, imam Khomeini (Allahu i mëshiroftë shpirtrat e tyre!) thotë:

"…Dhe po t'u drejtoheshit të gjitha llojeve të krijesave për t'ju ndihmuar, të gjitha do të përgjigjeshin instiktivisht se ato kanë nevojë vetë për Atë, i Cili nuk ka nevojë për askënd dhe që është i përkryer në ekzistencën e Tij…" Dhe: "Lidhuni me pasurinë absolute, Allahun deri kur të mos keni nevojë për asgjë tjetër dhe lutjuni Allahut t'ju udhëzojë të mbërrini në sheshin e tij të shenjtë…"  (Meeting Date - Merciful Manifestations , f. 54 , 55)

Kështu i dashur vëllai im, shikoje veten dhe pyete veten: A je i varfër dhe nevojtar apo jo? Ajo me siguri do të përgjigjet me po. Atëherë, ftoje atë që ta njohë me të Pasurin e të pasurve dhe me më Bujarin e të gjithëve, që është Allahu, sepse kur e njeh Allahun, je njeriu më i pasur në botë. 

Shpirti i njeriut mund t'i riidentifikojë gjërat që e rrethojnë dhe mund t'i dallojë ato. Mendja që na është dhënë nga Allahu është forca që e bën njeriun t'i perceptojë gjërat kur i përdor ato. Shqisat e njeriut janë të paafta ta arrijnë Allahun. Këtë mund ta bëjë mendja nëpërmjet ajeteve për 'shenjat', që dëshmojnë me gjithë ekzistencën e tyre se Allahu i ka krijuar ato.

Përmendni shkurt rrugët me të cilat mund të njihet Allahu.

Tregoni një hadith i thënë nga imam Sadiku (paqja qoftë mbi të!), i cili sqaron se njeriu është i varfër dhe ka nevojë për Allahun

Thoni i Vërtetë ose i Gabuar në pohimet e mëposhtme:

a. Sa më inteligjent bëhet një njeri, aq më i afërt bëhet me Allahun

b. Madhësia e universit është provë për madhështinë e Krijuesit.

c. Varfëria e një njeriu, si edhe e të gjitha krijesave të tjera është shenjë e pasurisë së Allahut

ç. Njeriu i largohet Allahut sepse mendon se Ai është i domosdoshëm.

Midis Sejjid Muhamed Baker el Mirdamad dhe Sheikh Baha'i (mëshira e Allahut qoftë mbi shpirtrat e tyre!) kishte një miqësi dhe vëllazëri të rrallë, të ngushtë dhe të veçantë. Thuhet se Shah Abbas Safaui ishte në një vargan, i shoqëruar nga el Mirdamad dhe el Baha'i. Ata rrallë ndaheshin nga njëri-tjetri. Në dallim nga Sheikh Baha'i, el Mirdamad kishte trup të madh. Sulltani deshi të provonte miqësinë e tyre.

Kështu, ai erdhi te Mirdamadi, i cili ecte me kalë në fund të varganit. Për arsye të trupit të tij të madh, Mirdamadi ishte kaq i lodhur, sa që dukej në fytyrë, kurse el Baha'i çante erën në krye të varganit.

Sulltani i tha: "O zotëri! A e sheh Sheikhun, që i prin varganit e s'pyet për ty fare?"

Sejjidi u përgjigj: "O mbret! Kali i Sheikhut nuk mund të ecë ngadalë sepse ai e di kë ka mbi shpinë (një dijetar fetar të jashtëzakonshëm)."

Pastaj sulltani erdhi te Sheikh Baha'i dhe i tha: "Po të kthesh kokën, do të shohësh se Sejjidi i është bërë barrë varganit me gjithë atë trup të madh. Një dijetar fetar duhet jetë, vërtet si ti: "shpirtërisht i lartësuar dhe me trup jo të madh."

"Jo, o mbret. Kali është i lodhur sepse nuk mund ta mbajë diturinë mbi shpinën (ishte fjala për Sejjid el Mirdamadin). Edhe malet nuk mund ta mbajnë mbi shpinë një dituri të tillë", - u përgjigj Sejjidi.

Kur sulltani e kuptoi miqësinë e ngushtë që kishin ata, zbriti nga kali dhe bëri sexhde para Allahut për ta falënderuar Atë për këtë mirësi të madhe. Ka shumë histori për miqësinë dhe qëllimet e tyre. Ata qenë dy dijetarë të pastër dhe të sinqertë.